Nogal wat boeren in Nederland timmeren momenteel stevig aan de weg. Velen ervaren de aangekondigde overheidsmaatregelen als regelrechte diefstal of schrijnend onrecht. Ik wil aan die emoties niets afdoen, maar vraag in dit stukje uw welwillende aandacht voor het lot van vele Palestijnse boeren op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Misschien een beetje ter relativering van al te grote woorden in eigen land…
‘Naar Israël’ levert meer dan gemiddeld vaak de reactie op: is het daar niet gevaarlijk/onrustig/riskant? Als ik daar dan ook nog aan toevoeg, dat ik naar de Palestijnse gebieden ga, ben ik in de ogen van velen een held/waaghals/onverantwoordelijke avonturier/politiek verblind en misleid/antisemiet (doorstrepen wat niet verlangd wordt). Ik wil maar zeggen: het is anders dan de gemiddelde zonvakantie, zelfs al zou die naar de Turkse westkust voeren, toch ook geen onomstreden land.
Hoe dan ook, ik verbleef vorige week – verstoken van een deugdelijk werkende internetverbinding, dus geen live-blog van daaruit – als vrijwilliger bij de Tent of Nations, fruitteeltbedrijf annex ontmoetingscentrum voor vredeseducatie in de heuvels rond Bethlehem. Voor het verhaal van de familie Nassar verwijs ik de belangstellende lezer graag naar de website www.tentofnations.nl of de Engelstalige www.tentofnations.org
Het is mij hier een eervolle taak en behoefte, nog eens hun uitgangspunt naar voren te brengen, zoals drietalig verwoord op de steen bij de ingang: wij weigeren vijanden te zijn. Een keuze, ingegeven door hun christelijke levensovertuiging (de familie Nassar is evangelisch-Luthers), die er concreet toe leidt, dat ze zich om te beginnen niet - zoals wel gebeurt onder veel van hun volksgenoten – presenteren als de machteloze underdog tegen de overmachtige, boosaardige Israëlische bezetter. Na een eerder lang verblijf in de Palestijnse gebieden was ik na verloop van tijd wel klaar met de verzuchting ‘it’s the occupation’, die te pas en te onpas diende als verklaring voor allerlei maatschappelijke misstanden. Waarmee ik overigens niet wil beweren dat die bezetting niet voor misstanden zorgt! Maar de Nassars behouden hun waardigheid, laten zich hun zelfrespect niet afpakken en komen vastberaden op voor hun rechten. Ze doen dat echter in een geest van constructieve verzoeningsgezindheid, ze steken een hand uit naar potentiële tegenstanders, ze zoeken naar verbinding en menselijk contact als basis voor gelijkwaardige dialoog over recht en onrecht.
En dat alles vanuit een oprecht christelijk commitment. Ik heb - al bij een eerder bezoek – ervaren hoe hier geloof uitwerkt in concrete daden en in de mindset waarmee men moeilijkheden onder ogen ziet. Het maakt me op een nederige wijze een beetje trots, dat ik me een geloofsgenoot van deze mensen mag weten. En ook dit keer heb ik alle gemakken van het ‘normale’ leven in Nederland met vreugde een weeklang ontbeerd om me te laten inspireren door de positieve sfeer die ik hier mocht proeven. Met twee voeten in de stenenrijke, maar toch vruchtbare bodem de goede strijd strijdend. Bomen planten, water geven en verzorgen tot ze vrucht dragen. En een integer en overtuigend verhaal van verlangen naar en werken aan rechtvaardigheid en verzoening uitdragen naar iedereen die het horen wil. Ondanks pesterijen, sabotage, bureaucratisch getouwtrek en zelfs fysieke bedreiging blijven ze zeggen: we refuse to be enemies. Een vorm van farmers defense die naar ik oprecht geloof, op de lange termijn vrucht afwerpt.