Jona deserteert. Maar de Hound of Heaven weet hem zelfs op zee te vinden. Jona moet terug. En hoe! Vervolg van de Jona-monoloog.
"Ik had me benedendeks verborgen.
Het scheepsruim was mijn vijgenblad, zogezegd.
Daar lag ik in het donker.
Een deserteur.
Ja, ik geef het toe, dat was hoe ik me voelde.
Eervol is het niet om voor je missie te vluchten.
Ik ontvluchtte mijn schaamte in de slaap.
Niets gemerkt van die enorme storm die intussen opgestoken was.
Niets gevoeld van de golven die over het schip sloegen.
Niets gehoord van de angstkreten
en wanhopige gebeden van het scheepsvolk.
Ik sliep.
Alles had ik buitengesloten.
Ze maakten me wakker.
Bang, boos, bezorgd.
“Ontwaak, slaper, sta op uit de dood!
Bid tot jouw god, die van ons houden zich doof!”
Ik wist meteen: dit gaat om mij!
Als zij verzuipen, ben ik schuldig aan hun dood.
Ik ben profeet. Spreker voor Gods rekening.
Geloof me, ik ken Hem…
Ik wist wat Hij wilde.
Ik wist dat Hij mij wilde.
Terug zou ik!
Hoe?
Dat was Zijn zaak.
Ik ben een deserteur.
Maar ik ken Hem en – geloof het of niet
– ik vertrouw Hem!
Dus wat gebeuren moest, gebeurde.
Een twee drie in Godsnaam werd deze vluchteling een drenkeling!"
留言