Alles en iedereen keert zich om dit verhaal. De inwoners van Nineve, de koning voorop. Zelfs God keert zich om. Nu Jona nog... Een bijbelverhaal dat eindigt met een vraag.
Het zit erop!
Een dag rondgelopen in die enorme stad.
Geroepen wat ik moest roepen:
Nog 40 dagen en dan is het gedaan met jullie!
Nee, meelij voelde ik niet.
Moest dat dan?
Als het aan mij lag, kregen ze wat ze verdienden!
Eindelijk gerechtigheid!
Het is toch onverteerbaar?
Hoe de berekenende opportunisten,
sluwe geldwolven en brute geweldenaars
altijd weer aan het langste eind trekken?
Ik heb mijn bivak opgeslagen, net buiten de stad.
Op een helling; als een eretribune.
Tot mijn verrassing was er zelfs schaduw!
Ik heb gewacht.
Veertig dagen.
En toen? Vuur en zwavel?
Vergeet het maar!
Ik was er al die tijd al niet gerust op.
Toen de Ninevieten zich omkeerden, lag het voor de hand:
ook mijn God zou zich omkeren.
En het enige dat ten onder ging, was mijn schaduwrijke struik.
En gloeiend van hitte en frustratie heb ik er alles uitgegooid:
Heb ik me daarvoor schor geschreeuwd?
Had ik niet gewoon thuis mogen blijven?
U wist allang dat U het niet echt van plan was!
En ik wist het ook!
Hij werd niet boos.
Hij stelde me een vraag.
En die vraag laat me niet los.
En het antwoord bepaalt, welke vlucht mijn leven nemen zal voortaan.
Was getekend: Jona, profeet
