ZINNIG WANDELEN
Vorige week voor een select, maar zeer betrokken publiek samen met een kameraad een mooie avond mogen verzorgen over pelgrimeren door de eeuwen heen. Ik mocht de avond afsluiten en las een gedichtje voor dat ik een paar maanden eerder in het vliegtuig had neergekrabbeld, vol vliegschaamte op weg naar Spanje om daar een stuk camino te lopen. Voor alle medewandelaars van nu en morgen op de weg van het leven: de Bucketlist:
De bucketlist! De term alweer versleten
tot een cliché, maar nochtans raak.
Ik wilde van zo’n lijst aanvankelijk niet weten
maar constateer de laatste jaren vaak
dat ik onwillekeurig op de tijd ga letten
die door mijn vingers glipt als water in de hand.
En stiekem ga ik in gedachten vinkjes zetten:
die stad, dat schilderij, zo’n reis, dat land.
Zo zit ik dit gedicht te concipiëren
terwijl ik door het luchtruim richting Spanje snel.
Er is zoveel nog om te lezen, lopen, leren,
zien en doen, maar jaren tellen wel!
Steeds meer valt er te memoreren
waar mijn verleden almaar langer wordt.
En onvermijdelijk moet ik constateren:
het stuk dat voor me ligt, oogt maar zo kort.
Kortom, ik ga een weekje pelgrimeren
en denken over leven, dood en eeuwigheid.
En onderweg kan ik al lopend leren:
het heden is de allerbeste tijd.
