Het is een vreemde tijd. Ik moet vaak denken aan 25 jaar terug, toen het water in onze rivieren waste. En met het wassen van het water waste ook de stroom aan geruchten, voorspellingen, waarschuwingen, speculaties, zorgen, relativerende opmerkingen, grappen en grollen en regelrechte panische angst. Vanmorgen naar de supermarkt geweest en ja, het was opmerkelijk drukker dan normaal rond deze tijd. En ja, de pakken toiletpapier waren zo goed als uitverkocht. Idem wat betreft de flesjes dettol bij de drogist, waar trouwens de paracetamol voor een spotprijs in een bak met “Neem me!” lag. Kennelijk krijgen veel mensen hoofdpijn van de spanning. Ik hoor zelf bij de mensen die van nature geneigd zijn, dingen te relativeren. Ook mijn eigen woorden en gedragingen trouwens. Ik heb ook de neiging om van anderen datzelfde relativeringsvermogen te verwachten en ik kan slecht tegen kuddegedrag, hysterie en populistisch geschreeuw. Mensen die nu driftig aan het hamsteren slaan, bekijk ik eerlijk gezegd met enige minachting. Maar dit alles gezegd hebbend … ik ben onder de indruk geraakt van een aantal artikelen uit Italië van mensen die geen enkel belang bij paniek zaaien hebben. De Nederlandse bestsellerauteur Ilja Leonard Pfeiffer bijvoorbeeld, al jaren woonachtig in Genua. Hij schreef eerder een paar relativerende columns over het corona-virus, maar in zijn meest recente artikel in HP/De Tijd biedt hij daarvoor zijn excuses aan en onderstreept, met een heleboel harde feitelijke mededelingen vanuit de situatie in Italië anno nu, dat we hier te maken hebben met een niet te onderschatten dreiging waar we maar beter “overdreven” op kunnen reageren, liever dan het te bagatelliseren of relativeren. Ik voor mij zal me de komende week alleen maar op afspraak en op uitdrukkelijk verzoek onder oude en kwetsbare mensen begeven, al is mijn eigen conditie puik. En in de vraag of de kerken nu open of dicht moeten, neig ik er momenteel toe, gezien de gemiddelde leeftijd van kerkgangers, om in elk geval niet kortweg te zeggen: wij gaan gewoon door! Al pleit ik wel voor creatieve oplossingen die een derde weg zoeken tussen open of dicht. Wie weet tot hoeveel verrassende samenbindende initiatieven in kerk en samenleving juist deze huidige dreiging nog kan leiden. We zijn er zelf bij om ook in deze situatie van de nood een deugd te maken!
