Heb nog nooit zo vaak de televisie aangehad als in deze weken. Elke dag acht uur journaal. En Midsummer Murders als ontspanning. Bizar eigenlijk, dat misdaad ontspanning brengt. Zal wel komen omdat aan het einde de vraag ‘who dun it’ wordt beantwoord. Geen open eindjes en het goede overwint, zogezegd. Tijdens een van onze wandelingen – wanneer hadden we ooit zoveel gelegenheid om bij prachtig lenteweer buiten te lopen zonder tijdsdruk? – de boekhandel aangedaan om ‘Brief voor de koning’ opnieuw aan te schaffen. Via Netflix ook de verfilming gevolgd, die viel me zwaar tegen, een oppervlakkig verhaal met veel visuele hocus pocus. Maar het boek is en blijft grandioos en van een tijdloze diepgang.
In de supermarkt afstand houden blijkt soms lastig. Een goede bekende die ernstig aan alzheimer lijdt, komt vrolijk op me afgestapt en begint op ongeveer twintig centimeter afstand een heel verhaal. Ik kan en wil geen 130 centimeter achteruit lopen! Maar het voelt ongemakkelijk.
Heb ook nog een gedicht geschreven. Net als ongeveer een miljoen andere Nederlanders, denk ik. Naar aanleiding van de toespraak van Jesse Klaver in de kamer, over de homo economicus versus de homo empathicus. Was echt geraakt door zijn verhaal.
Homo empathicus
Roodgloeiende digitale lijnen
houden verre naasten bijeen
Bezorgdheid in galgenhumor verpakt
Onbeholpen uitingen van liefde
onvoorwaardelijke toewijding
vormen samen krachtig tegengif
tegen wat ons bedreigde
lang voor corona ons bereikt had
Naar adem happend
durf ik aarzelend te hopen:
de homo empathicus staat op.
Het wordt Pasen!
Werd ook enorm aangesproken door deze fantastische cartoon!
