Het woord “tijdverdrijf” kwam in me op. Raar woord eigenlijk. En een rare gedachte: tijd verdrijven. Zoiets bedenk je alleen in moeilijke tijden. Of bij hevige verveling. Dat laatste ken ik niet. Ik kom altijd tijd tekort, ik probeer altijd tijd te winnen. Lukt ook niet trouwens. Net zomin als tijd verdrijven. Ik weet het: soms lijkt een dag een eeuwigheid, soms een ademtocht. Objectief gezien blijven het perioden van 24 uur. Maar ik snap dat heel veel mensen de huidige tijd zouden willen verdrijven.
Ben aan een moeilijke legpuzzel begonnen, zo’n winterlandschap met schaatsers van Hendrick Avercamp. Slechts 1000 stukjes, maar van die 1000 zijn er ruim 750 min of meer hetzelfde van kleur en vorm… Heb uitgerekend dat ik er de april-quarantaine net mee uit kan zingen. Elke dag een halfuurtje, een soort mindfulness-oefening zeg maar.
Heb onlangs mijn eerste uitvaart geleid onder de huidige omstandigheden. Dertien mensen in een zaaltje, stoelen ruim anderhalve meter uit elkaar. Geen omhelzingen, geen handen schudden. Overigens valt het met de lompheid van ons, Kaaskoppen, behoorlijk mee. We hebben ons de stijlvolle begroeting met de hand op het hart en een kleine, sierlijke neiging van het hoofd al heel redelijk eigen gemaakt. En je kunt daar heel goed je medeleven mee uitdrukken. Respect trouwens voor de uitvaartleidster en haar personeel: zij wisten met strikte handhaving van de maatregelen toch het maximale aan laatste eer mogelijk te maken.
En dan nog even de berenjacht: wie het ook bedacht mag hebben, het idee is geweldig! Hoezo voor de kinderen? Gisteren met mijn vrouw anderhalf uur door ons stille stadje gelopen en als zestigplusser enthousiast mee op jacht geweest. Dank aan alle burgers die zo aardig zijn, een beer in de vensterbank te zetten. Een hele leuke vorm van tijdverdrijf!
Comentários