Ik besef heel goed, dat ik wel een grote opportunist moet lijken.
Met hangende pootjes terug naar huis als mijn zakken leeg zijn…
Ik denk dat veel buren mijn ouders voor gek verklaard hebben.
Me niet alleen weer terugnemen, maar zelfs een groot welkom thuis - feest!
Ik had wel door de grond willen zakken.
Maar ik was ook ontzettend opgelucht.
Ik wil mezelf op geen enkele manier schoonpraten.
Maar de enige reden dat ik terug gegaan ben, is omdat ik heel diep van binnen wist: ze houden van me.
Natuurlijk heb ik met alle scenario’s rekening gehouden…
Dat mijn broer woest zou zijn.
Mijn vader zwaar teleurgesteld.
Ik wilde alles wel doen om het goed te maken.
Daarom zei ik: laat me maar knecht worden.
Ik dacht: met keihard werken kan ik misschien iets van de geleden pijn compenseren.
Maar het begon ermee dat ik alleen maar te ontvangen had.
Natuurlijk ga ik mijn best doen om vanaf nu een goede zoon te zijn.
En een goede broer.
Daar is hij nog niet aan toe.
Dat snap ik.
Voor alles is een tijd.
En ik heb nu geleerd om te wachten.
コメント