Afgelopen zaterdag beloofde een mooie dag te worden. Lekker weer, en het verjaardagsfeestje van mijn kleinzoon – vier jaar alweer – in het vooruitzicht. Dat feestje is doorgegaan, uiteraard, maar een mooie dag werd het toch niet echt meer, waar het wereldnieuws niet langer uit te schakelen was. Toen de eerste berichten vanuit Israël en Gaza begonnen binnen te stromen, werd al snel duidelijk dat Hamas een zeer goed voorbereide en zorgvuldig geplande ongemeen gewelddadige explosie van geweld gelanceerd had die intussen met nog meer tegengeweld beantwoord wordt. Niet toevallig werd dit onheilige vuur ontstoken, precies 50 jaar na de Iom Kippur-oorlog in 1973, toen het voortbestaan van de jonge staat Israël aan een zijden draadje heeft gehangen. Niet toevallig weer tijdens een van de Joodse feesten, in dit geval Sukkot.
Zoals zovelen heb ik sindsdien vele uren achter het scherm doorgebracht, want hoe ellendig het nieuws ook is, ik wil het weten, want ik voel me meer dan gemiddeld betrokken. De afgelopen tien jaar heb ik me intensief verdiept in het lot van het Palestijnse volk en als Ecumenical Accompanier heb ik tijdens twee uitzendingen op de Westelijke Jordaanoever bij talloze gelegenheden met eigen ogen de vernedering en het onrecht waaronder dit volk te lijden heeft, waargenomen. Toch wil ik niet verhelen dat mijn sympathie op dit moment geheel aan de kant van Israël ligt, en zijn mijn gevoelens vergelijkbaar met die voor het Oekraïense volk bij de verraderlijke aanvallen van Poetin. Wat niet wegneemt dat mijn hart ook bloedt voor al die burgers in Gaza, zelfs als ze zich laten meeslepen in de ogenschijnlijke triomf van het eerste moment en allerlei heel onverstandige dingen roepen. Zij zullen de komende dagen met een tsunami van verwoesting en vernietiging geconfronteerd worden en nog lange tijd onder de naweeën te lijden krijgen. Voorlopig heeft de ultrarechtse regering van Israël weer voor jaren voldoende ‘munitie’ voor een politieke koers waarin geen millimetertje ruimte voor de Palestijnen overblijft. En na vanmorgen zullen nog meer Israëli’s ervan overtuigd zijn dat dit de enige juiste aanpak is. Alleen hele grote idealisten durven nog te dromen van een structurele oplossing zonder verliezers. Ik ben op dit moment even droomloos, maar te midden van alle rampspoed en de wanhoop en het cynisme, fladdert in mijn ziel toch ook altijd het vlindertje van de hoop, dat zich Goddank ook in de doos van Pandora bevindt.
Comments