Deze keer een stukje tekst uit mijn boekje “Ik neem het niet”, waarin ik wat mediteer over het verhaal van Job en een poging heb gedaan om de hoofdlijn van dat verhaal op rijm na te vertellen.
Onze tijd roept onderstaande vragen op, bij iedereen die – ook al behoor je niet tot een religieuze institutie – niet kan leven in een levensbeschouwelijk Platland. Maar mét het geloof “dat er “meer tussen hemel en aarde is” krijgen we er ook meer vragen bij. De les van het Bijbelboek Job is wat mij betreft, dat je het bij die vragen uithoudt, dat je niet bezwijkt voor de verzoeking om een sluitend systeem van antwoorden te ontwerpen, en dat je de vriendschap met God niet opgeeft, al krijg je geen sluitende antwoorden. Dat is volgens mij wat bedoeld wordt met “geloven” (ik gebruik liever het woord vertrouwen). Ik ben daar als zestiger nog altijd een totale beginneling in!
... Wij zouden het zo graag geloven,
dat ergens een beleid is, goed en recht.
Maar als er al bestuurd wordt, Ergens Boven,
dan lijkt dat al te dikwijls hard en slecht.
U hebt ons mensen heel wat te vergeven,
wij leven dikwijls minder dan een beest.
Maar bent U in ons broze leven
zelf ook niet vaak de zwijgende afwezige geweest?
Niet dat we U alleen maar willen loven
als in ons leven louter voorspoed landt.
Maar ’t is niet makkelijk om altijd te geloven
dat deze wereld welbewaard is in uw hand.
Soms lijkt het of we speelgoed zijn
dat kort gebruikt,
en daarna achteloos ter zij gesmeten wordt.
Zolang nog ergens kinderen sterven,
schiet U dan niet in liefde zeer tekort?
Of is het zo dat U ons huilen hoort
en al ons lijden hebt gezien.
Maar machteloos en zonder woord
nog harder huilt dan wij, misschien?
(Het beeld is van Karel Gomes en staat in de Bijbelse Beeldentuin in Hoofddorp)