Heel erg chauvinistisch ben ik volgens mij niet. Het bekende oranjegevoel – gekoppeld aan de prestaties van Nederlandse leeuwen of leeuwinnen – wil bij mij nooit helemaal ontbranden en allerlei uitingen van vaderlandsliefde komen mij al gauw wat overdreven voor. Maar toen de Russische invasie in Oekraïne plaatshad en overal in de digitale en de analoge werkelijkheid de kleuren geel en blauw opdoken, realiseerde ik me ineens weer hoeveel betekenis een nationale vlag kan hebben in tijden van oorlog en rampspoed.
In de afgelopen dagen trof mij de veelvuldige aanwezigheid van de Hollands driekleur, echter niet per ongeluk allemaal op z'n Frans opgehangen.
Ik snap heus wel iets van de bezorgdheid en boosheid van veel boeren. Maar ik voel enig ongemak bij de aanblik van die vlag-op-zijn-kop. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat ik bijna vijftien jaar het uniform van de Nederlandse krijgsmacht heb gedragen, met op de linker bovenarm de Nederlandse vlag. En hoewel er over de zin en effectiviteit van ‘vredesmissies’ een pittige discussie gevoerd kan worden, heb ik me wel altijd trots gevoeld, deel uit te maken van een krijgsmacht, die humaniteit hoog in het vaandel heeft staan. ‘The Dutch Approach” werd ook door collega’s uit andere landen vaak geroemd als de enige werkelijk doelmatige wijze om “hearts and minds “van de bevolking te winnen. Ik ben in Afghanistan ook zeer vele malen getuige geweest van de ceremonie, waarbij een gesneuvelde collega, met de nationale vlag van zijn land over de kist gedrapeerd, door zijn makkers plechtig werd uitgedragen naar het wachtende toestel dat zijn lichaam naar huis zou vliegen. Ik wil maar zeggen: met zo'n symbool moet je respectvol omgaan.
Mij lijkt het een goed idee wanneer boze boeren en sympathisanten zich beperken tot een roodbonte boerenzakdoek aan de vlaggenmast. De boodschap is evengoed helder, en het voorkomt dat anderen nodeloos gekwetst worden. Ik denk dat ik namens veel veteranen spreek.
