Het was me het weekje wel. Ik behoor tot dat deel van de wereldbevolking, dat op z’n zachtst gezegd niet heel blij is met de herverkiezing van Donald Trump. En ik behoor tot dat deel van de christenheid, - zeg maar de liberale vleugel - dat zeer terughoudend wenst te spreken over Gods actieve ingrijpen in natuur en geschiedenis, wetend hoe opportunistisch en willekeurig zo’n duiding altijd uitpakt. Feit is dat een meerderheid van de Amerikanen er anders naar kijkt, de hemel dankt voor de verkiezingsuitslag en van deze man een toekomst vol voordeel en voorspoed verwacht. Zijn dat nou allemaal banale, eigengereide, materialistische egoïsten? Lijken ze allemaal een beetje op Donald? Ik vermoed dat zo’n conclusie toch geen recht doet aan de realiteit. Er zijn onder de Trump-stemmers ongetwijfeld tal van vriendelijke, onbaatzuchtige, gulle en gastvrije mensen die geen vlieg kwaad willen doen, die in vrede met hun buren proberen te leven, (ook als die uit Puerto Rico of Korea komen), en die zondags trouw ter kerke gaan. Zeg maar, zoals in eigen land een kwart van de - behoudende - christenen op de PVV heeft gestemd. Dat zijn nagenoeg allemaal wetsgetrouwe, oppassende burgers, met hart voor de gemeenschap en vaak voorbeeldige inzet in vrijwilligerswerk en mantelzorg. Maar ze zijn bang! Meer dan het oordeel ‘dom’ of ‘egoïstisch’ denk ik dat voor veel extreemrechts - stemmers de typering ‘bang’ opgaat. Bang voor al het vreemde, onbekende, verontrustende, verwarrende en daardoor bedreigend en onveilig voelende van onze moderne tijd, waarin de vanouds bekende levensbeschouwelijke zuilen nagenoeg verdwenen zijn. Bang, omdat ze ervaren dat alle vertrouwde kaders, de ongeschreven regels van fatsoen en gedeelde opvattingen over wat wel en niet hoort, over wat ‘normaal’ is, teloor lijken te gaan. Diversiteit, voor veel mensen een begrip dat ze graag omarmen, is voor die anderen een angstbeeld. Want ‘ze’ pakken af wat voor ‘ons’ vertrouwd en goed voelde. Voorbeelden? Zwarte Piet, en het klassieke gezin van (werkende) vader, (zorgende) moeder en kinderen, de ‘hoeksteen van de samenleving’. Ik kan van mening zijn dat deze mensen ten onrechte bang zijn. Ik kan van mening zijn dat hun wereldvisie bekrompen is. Dat ze hun eigen ontwikkeling en de kans op heel veel leuke, vernieuwende en blikverruimende ervaringen en ontmoetingen blokkeren. Maar feit is, dat ik dit alles bekijk vanuit een bevoorrechte positie: goed opgeleid, financieel onafhankelijk, succesvol in mijn maatschappelijke loopbaan, kortom met alle zeven vinkjes van Joris Luyendijk. Dat besef maakt me iets terughoudender in al te snelle en al te gemakkelijke oordelen over die mensen die zich gezien en gesteund voelen door mensen als Trump of zijn Nederlandse politieke kameraden. Maar ongemakkelijk blijft het. Misschien nog wel vier jaar.
Comments