Een brief van de koning

In mijn blogserie Bijbelse monologen kruipen we vandaag in de huid van Uria, de tweede hoofdrolspeler in het weergaloos goede verhaal dat in 2 Samuël 11 wordt verteld, dat voor talloze kunstenaars een bron van inspiratie is geweest, en voor tal van lezers en luisteraars een spiegel…

Uria

Soldaat ben ik.

In hart en nieren.

Niet dat ik sneuvelbereid ben.

Ik houd van het leven.

Maar als het moet, vecht ik.

Voor mijn land.

Voor mijn koning.

Voor mijn volk.

Voor mijn vrouw.

Voor onze toekomstige kinderen.

Voor hun vrijheid.

Ik was op missie.

Toen kwam die brief van de koning.

Ik moest met verlof.

Daar had ik niet om gevraagd.

Als commandant wil ik zijn waar mijn mannen zijn.

Staan waar zij staan, liggen waar zij liggen.

Maar ik ben soldaat. Koning David is mijn commandant.

Dus ging ik terug.

Naar het thuisfront.

Nou ja, naar het paleis.

Het was een vreemd verlof.

De koning wilde me iets zeggen.

Dat had ik meteen in de gaten.

Maar hij zei niets.

Zijn woorden bleven hangen in zijn mondholte.

Hij liet zijn glas regelmatig bijvullen en spoelde ze weg.

Het gesprek bleef zonder inhoud.

Ik dronk niet.

No can rule is de regel aan het front.

Dus ook voor mij, zolang mijn mannen daar zijn.

David stuurde me naar huis.

Ik moest maar eens lekker slapen, in een goed bed!

Met zo’n suggestieve knipoog erbij.

Maar mijn mannen slapen op de kale, steenachtige bodem.

Als ze al tijd krijgen om te slapen.

Van een warm, zacht lijf naast zich kunnen ze alleen maar dromen.

Ik ben soldaat. En soldaat ben je 24/7.

Eén met mijn kameraden, ook tijdens mijn verlof.

Bathseba snapt dat niet zo goed.

Het lijkt soms of ze jaloers op mijn kameraden is.

En ik geef toe: die kameraadschap zit diep.

Ik kon niet wachten om terug te gaan.

Bathseba heeft me niet gezien.

Dat is maar beter ook.

Op de terugweg kreeg ik een brief mee.

Een brief van de koning.

Om aan generaal Joab te geven.

Wat er in staat?

Dat is niet aan mij om te weten.

Ik ben soldaat. Ik dien mijn koning.

Dat heb ik plechtig gezworen.

Als het moet totterdood…