Ooit lag het in elke huiskamer voor het grijpen bij de -vaste – telefoon. Mobiel bellen, en die ander tegelijk op een schermpje kunnen zien -was nog science fiction. En telefoonnummers konden niet digitaal opgeslagen worden, die noteerde je in een adressenboekje. Zo netjes en leesbaar mogelijk. Zo’n boekje had 26 maal rechts steeds iets lager aan de zijkant van een bladzijde een letter van het alfabet staan. Het stukje bladzijde waarop die letter stond afgedrukt, stak een beetje uit, en dat hielp bij het zoeken naar het gewenste nummer. Achter de eerste letter van gangbare achternamen zoals Jansen, Hendriks, Meijer en De Vries (onder de V en niet onder de D!), waren meer lege pagina’s dan achter exotische familienamen die met C, Q, X of Y begonnen. De pagina’s waren bedrukt met lijntjes, zodat je overzichtelijk naam, adres, -later ook postcode - en woonplaats kon invullen. En natuurlijk het telefoonnummer. Toen ik nog kind was en er zo’n zwart bakelieten toestel aan de muur hing, met een draaischijf, was dat een kort, simpel nummer: 80861. Later, toen steeds meer mensen telefoon kregen, kwam er eerst een 2 voor. Later ook een 4. Natuurlijk kende ik een aantal telefoonnummers uit mijn hoofd. Van mijn vrienden Pieter en Roeffie, van opa en oma, van mijn neef Paul. Maar dat boekje bleef handig, vanwege de huisadressen, later ook vanwege de postcode. (We schreven toen nog kaarten en zelfs brieven rond verjaardagen of andere life events).
Bij onze ‘vaste’ huistelefoon – die we zelden meer gebruiken – ligt een adresboekje dat al vier verhuizingen overleefd heeft en vermoedelijk ouder is dan onze oudste dochter (en die komt echt niet pas kijken!). Gisteravond bladerde ik er even doorheen. Op zoek naar een postcode. En onverwacht werd dat boekje een bron, waaruit verhalen en herinneringen kwamen stromen. Hier: twee namen van hem en haar die intussen al weer jaren uit elkaar zijn. Verderop zij weer, maar nu onder haar meisjesnaam, en tussen haakjes de naam van haar nieuwe partner erbij geschreven. Daar die mede-cursiste, intussen helemaal uit beeld geraakt. Sommige namen zijn doorgekrast en duiken even verderop weer op, maar nu met een ander huisadres. En een bejaarde oom, al drie jaar geleden overleden, maar hier op papier nog altijd springlevend en telefonisch bereikbaar. Ach tijd, wat loop je snel!
Comments