Dit is een blog voor ieder die met verdriet constateert dat er op een gemiddelde zondagmorgen in een gemiddelde kerkdienst (de ultra-orthodoxe vleugel uitgezonderd) doorgaans maar weinig mensen aanwezig zijn en dat de meeste aanwezigen doorgaans de zestig gepasseerd zijn.
Reist u even met me mee. Het is zaterdagavond 17 september. Ik ben in het Ziggodome en The Analogues laten de muziek van de Beatles herleven. Als ik mijn ogen dicht doe, word ik naadloos 50 jaar terug in de tijd geprojecteerd en zie ik mezelf als puber al die prachtige melodieën van de vier uit Liverpool gretig in me opnemen.
Omdat de toegiften uitlopen, moeten we rennen om de trein naar Utrecht te halen. We delen die trein met ongeveer een half miljoen (ja, ik overdrijf!) anderen, die ook allemaal naar Utrecht en veelal daarna nog verder moeten. Niet alleen muziekliefhebbers, maar ook uitgaanspubliek dat naar andersoortige evenementen is geweest. Hier en daar is duidelijk zichtbaar en hoorbaar dat er het een en ander aan bier of andere middelen aan te pas gekomen is. Niet dat het ongezellig of bedreigend in de trein is. Integendeel zelfs, de stemming is opperbest. Maar het is wel vol!
Het stemt me tot nadenken. Klaarblijkelijk gaat op zaterdagavond een substantieel deel van onze bevolking uit. Daarbij handelt het – neem mij als voorbeeld –niet alleen maar om ‘de jeugd’. De gemiddelde leeftijd bij The Analogues was zo te zien vijftig plus, met uitschieters tot ver boven de zeventig. Maar de meerderheid van de zaterdagse feestgangers werd gevormd door mensen tussen de 18 en 40 jaar. Inclusief veel leden van de generatie die oppas moet regelen om een avondje uit te kunnen.
Ik ging die nacht rond 01.00 naar bed. De zondagochtend daarop had ik (kerk)dienst, dus mijn nachtrust duurde betrekkelijk kort. En toen ik die morgen daarop mijn overdenking hield, - thema: de open kerk - heb ik met de ongeveer veertig aanwezige kerkgangers deze ervaring gedeeld. Over die stampvolle trein, vol van precies die leeftijdsgroepen die we in de kerk volledig kwijt zijn. Aardige mensen, niet materialistischer, oppervlakkiger of minder spiritueel dan ik. Gewone mensen, die na een week hard werken of een overvol gezinsleven op zaterdagavond de zinnen willen verzetten. Die daarna op zondagmorgen een gat in de dag slapen. Maandag gaat de wekker weer vroeg.
Ik kan het betreuren dat de kerkdienst in hun levenspatroon geen rol (meer) speelt. Maar ik vraag me ook af, of de kerk hier zelf geen trein gemist heeft. Wanneer we als kerk menen, zo’n belangrijk ‘product’ te bieden hebben op de markt van spiritualiteit en waarden, waarom kunnen potentiële klanten dan in verreweg de meeste locaties alleen maar tussen 10.00 en 11.00 op zondagmorgen terecht? Wat is er zo heilig aan dat tijdstip? Dit nog los van de vraag of ‘de ‘verpakking’ van ons product kan concurreren met de manier waarop, bijvoorbeeld, The Analogues hun concert uitvoeren! Ik hou er denkwerk aan over! En een prachtige muzikale herinnering!
