Iedereen die zijn hart verloren heeft aan een van de Waddeneilanden, kent het woord: eilandgevoel. Maar zoals met veel van dit soort ‘gevoel’ het geval is, blijft het lastig uit te leggen aan de vastelander die nog nooit de oversteek gewaagd heeft. En mijn eilandgevoel zegt ook: vooral houden zo, want voller hoeft het niet te worden daar! Eén van de charmante kenmerken van verblijf op een Waddeneiland is nu juist de kleinschaligheid. Het is heel gewoon om je medepassagiers aan boord van de ‘Friesland’ tijdens jouw verblijf op het eiland meermalen tegen te komen. Je wisselt dan in wederzijdse herkenning een vluchtige groet uit. Eilandliefhebbers, net als ikzelf. Mensen die hetzelfde gevoel kennen. Eilandgevoel. Dat gevoel dat zich al aandient als je op de kade in Harlingen staat, en dat sterker wordt, zodra de scheepshoorn klinkt en de ferry zich losmaakt van de wal. Op dat moment, zo waag ik te veronderstellen, ervaart elke eilandganger min of meer hetzelfde: verwachtingsvol verlangen, een gevoel van vrijheid, zelfs – als je vaker gaat – van thuiskomen, ook al is het maar voor een midweek. Dat wordt allemaal wakker geroepen door de Waddenzee, de schreeuwende meeuwen boven de boot, de aanblik van het eiland in de verte, de vuurtoren, de bedrijvigheid in de haven, de bagagekarretjes, de fietsverhuurders. Je bloed stroomt sneller dan normaal, je voelt je sterk en vitaal. Je bent er weer!
댓글