Gisteren begaf mijn smartphone het. Zomaar ineens. Niets meer mee te beginnen. En dat uitgerekend nu, terwijl ik bijna 3000 kilometer van huis verblijf, in Küsmöd, een klein dorpje in de heuvels van Transsylvanië. Een prachtig dorpje, met onvoorstelbaar gastvrije mensen, maar geen telefoonwinkel te bekennen natuurlijk. Ik zal me tot minstens volgende week donderdag moeten redden zonder mijn magische toverdoos. Dus geen spelletjes Wordfeud tussen de bedrijven door, geen financiële transacties, geen leuke foto’s maken om op Facebook te zetten of te delen in de familie-app, geen snelle blik in mijn trouwe digitale ochtendblad. Zeeën van tijd heb ik ineens over. Of ik daar blij mee ben? Nee! Dat kleine apparaatje in mijn hand of mijn kontzak blijkt zo belangrijk voor me, zowel in het onderhouden van persoonlijke relaties als in mijn werk, dat ik me echt onthand voel. De moralist in mij haakt daar meteen op in en zegt me dat een weekje digitale ascese juist heel goed en leerzaam voor me is. Maar ik vind de moralist in mij een ongelofelijke zemel. Ik voel me een wielrenner die na een valpartij achter het peloton aanzwoegt, maar steeds verder achterop raakt. Ik wil weer in de verbindingen, ik wil weer smart zijn!
Comments