Ethicus Frits de Lange schreef een goed boek over ‘grijzer en wijzer’ worden. Hij biedt er ook een zeer onderhoudende lezing bij aan, in combinatie met door zangeres Eessa Frieman prachtig gezongen en door hem op gitaar begeleide evergreens als ‘Turn, turn, turn, Vivre, Both sides now’ en andere liedjes die de tand des tijds moeiteloos doorstaan hebben. Inclusief (uiteraard!) ‘Forever young’. (Kijk en luister even op www. fritsdelange.nl/lezingen). Echt een aanrader voor een onderhoudende, sfeervolle en leerzame bijeenkomst, zo weten we inmiddels in Tricht. De Lange, zelf recent tot het legioen der pensionado’s toegetreden, gebruikt zijn eigen ervaring als kapstok. Aan zijn verhaal ontleen ik het beeld, dat ik hieronder uitwerk. De nieuwe levensfase die je als gepensioneerde binnentreedt, laat zich vergelijken met beginnen aan een nieuwe opleiding. Je bent weer brugpieper, moet alles nog leren. Maar waar? Welke school kies je? Twee opties dienen zich nadrukkelijk aan. ‘Forever Young’ is de instelling waar vitaliteit het sleutelwoord is. De rector heet Scherder en het motto is: bewegen! Leerlingen op deze school zie je dan ook hun leeftijd nauwelijks aan, ze kleden zich jeugdig, doen aan allerlei vormen van sport, reizen de wereld rond en doen er kortom alles aan om ‘jong’ te blijven. En als zestig het nieuwe vijftig is, is zeventig tenslotte pas het nieuwe zestig… Het woord ‘oud’ wordt op deze levensschool amper in de mond genomen. Er is ook een andere schoolkeuze mogelijk. Onze grootouders en hun voorouders gingen daar allemaal als vanzelfsprekend heen. ‘Downhill’ heet deze instelling. Het is de school waar phpd ( pijntje hier, pijntje daar) een hoofdvak is, waar het verleden verheerlijkt wordt en ‘oud’ een woord is dat voor verval, aftakeling en verlies staat. Wen er maar aan, het wordt nooit meer beter. Nu ik zelf al enige jaren deel uitmaak van de leeftijdsgroep die De Lange op het oog heeft, ervaar ik letterlijk aan den lijve dat beide scholen een eenzijdig lesaanbod hebben. Toegegeven, ‘Forever Young' trekt me meer. Ik ben blij dat ik me niet meer hoef te kleden zoals mijn opa dat deed: onberispelijk, daar niet van, maar vooral ‘bejaard’. Ik ben blij dat er geen leeftijdsgrenzen voor sportbeoefening meer zijn. Mijn vader stond royaal voor zijn veertigste al met een sigaret in de mondhoek langs de lijn, ik ren nog altijd binnen de lijnen achter de bal aan en niemand die dat tegenwoordig gek vindt. Toch realiseer ik me steeds vaker dat forever young een illusie is, in elk geval wat het vege lijf betreft. Een blessure, vroeger meestal na een paar dagen volledig verdwenen, laat zich tegenwoordig nadrukkelijk langdurig gelden. Ik ga niet meer zo soepel door de knieën als tien jaar terug en een dagje zware fysieke inspanning maakt, dat ik royaal voor middernacht mijn bedje opzoek. Toch ‘Downhill’ dus? Maar ik zou deze levensfase heel erg onrecht doen, wanneer ik het alleen maar als neergang zou beschouwen. Herfsttijd is namelijk ook oogsttijd. En in dat opzicht weet ik me rijk. Ik heb mijn kinderen mogen zien opgroeien tot prachtige mensen met een zinvol leven. Ik heb de nodige levenservaring, inclusief werkervaring, opgedaan, waarmee ik in alle bescheidenheid ook vandaag nog een steentje aan de samenleving kan bijdragen. En ik heb – en realiseer me dat dit niet voor iedereen geldt - het voorrecht, opa van kleinkinderen te zijn. Een van mijn docenten van lang geleden zei: elke oudere zou van tijd tot tijd met een kind op schoot moeten zitten. Zelfs als je (nog) geen oma of opa bent, het mogelijk ook nooit zult worden, er zijn altijd gelegenheden om met kinderen in contact te komen. Ik wens elke oudere lezer van deze blog (en dat zijn de meesten) dat toe! Je blijft er dan wel niet eeuwig jong bij, maar je wordt er heel veel wijzer van!
Comments