Helaas… Onbekenden hadden in de nacht van vrijdag op zaterdag alle gedichten van de bomen losgetrokken en de hele stapel in de naastgelegen sloot gesmeten. (Lees de blog van vorige week nog even!). Een vorm van zinloos geweld, zou je kunnen zeggen. Ik voel bij zo’n bericht een emotie in me oplaaien die me zou kunnen brengen tot het toepassen van enig zinvol geweld, als u begrijpt wat ik bedoel. Wat bezielt mensen om zoiets te doen? Het zal wel dronken baldadigheid zijn geweest, maar is dat een excuus? Wat voor voldoening geeft het om moedwillig kapot te maken, te vernielen, te verzieken? Het zijn, zo vermoed ik, dezelfde mensen die in het beschermende donker 's avonds hun afgedankte televisietoestel, bankstel, vloerbedekking of andere overtollige huisraad buiten de bebouwde kom in een greppel of sloot dumpen. Die na het nuttigen van hun bier met fastfood de verpakking over hun schouder smijten, of achteloos uit het raampje van hun auto. Het lukt me niet om in de hoofden te kruipen van mensen die zoiets doen. Respect voor de natuur, voor schoonheid, voor de gevoelens van anderen, of domweg voor regels van algemeen belang, kennen ze blijkbaar niet. Is het totale onverschilligheid, in combinatie met grenzeloos egoïsme? Wat is er misgegaan in hun opvoeding? Wat komt er van de samenleving terecht als deze mentaliteit de overhand zou krijgen? Soms is een stukje zwerfvuil voldoende om hartgrondig te verlangen naar de Geest die de chaos bezweert. Aan kerkvader Augustinus wordt het volgende gebed toegedicht:
Fluister in mij, heilige Geest, ik zal het goede denken. Spoor me aan, heilige Geest, ik zal het goede doen.
Verlok me, heilige Geest, ik zal het goede zoeken. Geef me kracht, heilige Geest, ik zal het goede vasthouden.
Bescherm me, heilige Geest, ik zal het goede nooit verliezen.
Comentários