Ik maak het mezelf gemakkelijk deze week en neem in mijn blog met volle instemming de onderstaande tekst op. Deze werd op 21 april j.l. in de openbaarheid gebracht door nabestaanden van in de afgelopen 20 jaar bij de uitoefening van hun werk tijdens buitenlandse missies omgekomen Nederlandse militairen. Ik deel hem uit volle overtuiging nu in mijn eigen netwerk en moedig iedereen aan om datzelfde te doen. Laat onze straten rood-wit-blauw kleuren, ingetogen op 4 mei, uitbundig op 5 mei, als uiting van betrokkenheid met allen die (tot op) vandaag leven met oorlog, en als uiting van grote dankbaarheid dat wij in ons land vrijheid genieten. En laten we er met elkaar nog eens goed over nadenken wat dat eigenlijk betekent en waartoe dat verplicht…
Beste boeren en burgers,
Duizenden Nederlandse vlaggen hing u op, ondersteboven, als signaal naar Den Haag. Half Nederland hing vol. Den Haag heeft uw vlag gezien, uw stem gehoord. Maar voor ons, nabestaanden van gesneuvelde militairen, is het pijnlijk om die vlag omgekeerd te zien hangen. Ons kind, onze ouder, partner, broer of zus kwam thuis in een kist onder diezelfde vlag. Hun leven verloren in dienst van het Nederlandse volk. Voor uw vrede en democratie. Het is jaren geleden, maar voor ons voelt het als gisteren.
Daarom doen wij deze oproep: laten wij, Nederlanders, op 4 en 5 mei al deze duizenden vlaggen hijsen, rood-wit-blauw. Het symbool voor vrede, vrijheid, een onafhankelijk en democratisch Nederland, en uit respect voor gesneuvelden en oorlogsslachtoffers. Vergeet niet dat de oorlog dichtbij is en dat onze militairen bereid zijn hun leven te riskeren voor ons als het nodig is. Ter bescherming van al wat ons en u lief is.
We rekenen op een Nederland vol rood-wit-blauw op 4 en 5 mei. De vlaggen zijn er, dat weten we zeker!