Afgelopen zaterdag ben ik naar André Rieu geweest. Niet echt, nee, in de bioscoop. Er werd een opname vertoond van een van de concerten die hij afgelopen zomer in Maastricht op het Vrijthof gaf. Ik ging enigszins onwillig van huis, had tickets gekocht om mijn lieve echtgenote een plezier te doen, maar kon niet helemaal verbergen dat ik zelf op zaterdagmiddag liever wat anders zou doen. Mijn lust voor walsen van Strauss is niet enorm, en toen ik in de lounge van de bioscoop ook nog eens snel ontdekte dat ik zo ongeveer de enige man was tussen vele dames op leeftijd, zonk de moed me bijna in de schoenen. Ik voorzag drie uur voorspelbare walsmuziek, ongetwijfeld vlekkeloos uitgevoerd, maar nogmaals, niet mijn muziek, en heel veel luidruchtige bijval van de dames bij alles wat André en de zijnen ten gehore zouden brengen. Dat laatste klopte trouwens!
Maar wie had kunnen denken – ik dus niet! - dat ik na ongeveer een kwartier tegen wil en dank al vochtige ogen had. Wat deze artiest weet te bereiken bij zijn publiek, maakte grote indruk op me. Saamhorigheid, vrolijkheid, ontroering, spontane reacties, het is één groot feest dat vakkundig van het ene naar het andere, nog hogere, hoogtepunt gevoerd wordt. Dat alles met ogenschijnlijk groot gemak, maar het is duidelijk dat deze ontspannen happening de vrucht is van zorgvuldige voorbereiding en strakke regie.
Al kijkend vergat ik gaandeweg dat ik in een bioscoopzaal zat en waande ik me onderdeel van de vele duizenden op het Vrijthof. Het is dat ik niet dansen kan, anders hadden vrouwlief en ik ons misschien wel laten verleiden om walsend de gangpaden van de bioscoop onveilig te maken. Ik trof mezelf in elk geval tegen het einde van het spektakel tamelijk luid meezingend aan, zeker toen bleek dat Rieu en zijn muzikale gezelschap ook nog hele andere tonen dan Strauss weten te produceren!
‘Als mensen samen muziek zouden maken, zag de wereld er anders uit’, sprak de maestro (72 jaar oud intussen, maar in topconditie) met krachtige stem zijn publiek toe. Geen originele gedachte natuurlijk, maar een onmiskenbare en aantoonbare waarheid, die ik ’s avonds in mijn eigen stadje ook bevestigd zag tijdens ‘Culemborg Blues’, dat na twee jaar stilte weer los ging en een bonte massa liefhebbers in relaxte sfeer op de been bracht. Het werd de avond daarop door Zomergast Bessel van der Kolk ook nog eens in een geheel andere context benadrukt, toen hij verwees naar Desmond Tutu en de Commissie voor Waarheid en Verzoening in Zuid-Afrika. Tutu luisterde niet alleen, maar bad en zong ook samen met mensen. En als ik Van der Kolk goed begrepen heb, acht hij dat samen zingen en musiceren helender en heilzamer dan pillen. En met des te meer overtuiging maak ik de orde van dienst voor de viering van komende zondag klaar, met heel veel samenzang!
