Ik zit achter mijn bureautje, en langs het beeldscherm heen heb ik zicht op de boom voor ons huis. Ik weet niet eens wat voor boom het is. Er zal vast een app voor zijn waarmee ik dat kan determineren. Maar dat kan altijd nog. Voorlopig vind ik het voldoende om hem (haar?) als boom aan te duiden. Er zit nog veel groen blad aan, maar hier en daar bespeur ik blaadjes die al beginnen te verkleuren. Herfst is in aantocht, onvermijdelijk! Word ik altijd een tikkeltje weemoedig van. Het heeft met loslaten te maken, zoals mijn boom straks z’n blaadjes moet laten vallen. Gisteren zei iemand me: als je iemand liefhebt, ben je ook bereid hem/haar -uiteindelijk- los te laten. Morgen leid ik de uitvaart van iemand die er na zorgvuldige overweging en intensieve gesprekken met God, haar dierbaren, hulpverleners en zichzelf, voor gekozen heeft liever korter te leven dan langer te lijden. Haar dierbaren waren, juist omdat ze haar zeer liefhebben, bereid om de pijn van dat besluit te dragen en haar los te laten. Liefde … het is een veel gebruikt, vaak misbruikt woord. Maar de apostel Paulus raakt de kern van ons bestaan als hij schrijft: zo blijven dan geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde.
