Kerkasiel: nu de dagen weer korter worden

Wie bij tijden overmand dreigt te raken door de gedachte dat de mensheid door en door egoïstisch en bekrompen is en dat het er met de kerk in ons land beroerd voorstaat, zou alleen al voor z'n eigen geestesgesteldheid eens naar Kampen moeten komen. Naar de Open Hof kerk in de Lelystraat, tegenover de snackbar. Sinds half november vorig jaar wordt daar aan het zeskoppige gezin Babayants kerkasiel verleend. Tel even mee, dat is dus al meer dan veertig weken, maal zeven dagen, maal vierentwintig uur. Ik heb het even uitgerekend: dat zijn 6720 uren. Per uur zijn er, schat ik, over 24 uur gerekend, minimaal vier mensen in touw, zowel in de kerkruimte als in de keuken. Daarbij komen nog alle uren waarin mensen bezig zijn met lobbywerk, richting lokale en landelijke politiek en in de media. Dat alles in naam van de menselijkheid die het te allen tijde zou moeten winnen van welk formeel gelijk dan ook. Ik was er gisteren weer, en opnieuw raakte me de toewijding, de liefde waarmee zoveel mensen tijd, geld, energie en aandacht willen geven zonder daar iets voor terug te hoeven ontvangen. Ook geen dankbare blikken van de leden van het gezin Babayants, die doorgaans zo goed en zo kwaad als dat gaat hun eigen leven proberen te leiden. Ik heb mevrouw Babayants overigens wel even gezien en eerlijk gezegd schrok ik daar een beetje van. Ik zag iemand die al heel lang geen buitenlucht heeft gezien en gevoeld. En niet voor het eerst vroeg ik me af: hoelang houden zij dit nog vol? 'Wij' kunnen nog wel een tijd vooruit. Met de verkiezingen en daarna hopelijk een centrumlinkse coalitie in het verschiet, is er wellicht zelfs enig optimisme over een eind goed al goed. Een genereus pardon voor alle gezinnen met hier gewortelde kinderen. Maar houdt deze familie het ook nog vol? Als de dagen in rap tempo weer korter worden, de zon minder schijnt, de schemer al vroeg invalt? Ik wens hen alle goeds toe!