Vanavond kerstavond. Ik ga weer Lucas 2 voorlezen. In een bijna leeg kerkgebouw. Twee zangeressen, een organist, een fluitiste en de koster vormen samen met mij het hele gezelschap dat de stal bezoekt. En het geschiedde in die dagen…Ik zal de eerste en enige niet zijn, die in deze dagen zoekt naar woorden die het aloude Grote Verhaal verbinden met ons verhaal vandaag. Zelf ontkom ik er niet aan, het begrip “lockdown” te verbinden met de realiteit van Bethlehem anno 2020. Een stad, omsingeld door een acht meter hoge betonnen muur met wachttorens. Graffiti-artiest Banksy heeft er allerlei sprekende afbeeldingen op aangebracht, waardoor het iets van zijn grimmigheid verloren heeft, maar het blijft een betonnen muur. Ik ga onderstaand gedicht niet voorlezen vanavond, maar helemaal erover zwijgen kan ik ook niet...
EN ALS HET NU VANDAAG EENS ZOU GESCHIEDEN… Een kromme kerstballade
De weg van Nazareth naar Betlehem is lang Maria’s lichaam ongemakkelijk en zwaar. Bij vlagen voelt ze zich beklemd en bang, maar Jozef is erbij en ze houden van elkaar.
Dan zijn, na lange dagen moeizaam reisgedoe, contouren van het stadje zichtbaar, zo vertrouwd. Maria opgefleurd, maar tegelijk zo moe… Blijkt er een muur om Betlehem te zijn gebouwd!
Soldaten houden bij een opening de wacht Ze vragen naar een permit, nors en arrogant. Maria snakt naar eindelijk een lange, stille nacht. Jozef van slag, is hij dan vreemdeling in eigen land?
Ze mogen er niet in, hun documenten zijn niet oké, ze vormen een bedreiging voor de veiligheid. Zo is het vastgelegd in militaire reglementen en daarin is de marge mager voor humaniteit.
Ze slapen in een hutje in het open veld, tussen wat kippen en wat schapen, op de harde grond. Zo kan een oud verhaal opnieuw worden verteld: hoe de Messias nergens in de wereld welkom vond.
En hoe de mensen stenen muren, stalen hekken bouwen, voor elkaar de weg naar huis blokkeren. Hoe in de kou het kind opnieuw ligt te verrekken omdat we nooit de vrede willen leren.
