Opvallend hoe snel ‘corona’ een woord uit het verleden is geworden. Ook het aantal mondkapjes dat als zwerfvuil door onze straten waait, neemt gelukkig zienderogen af. En ik heb alweer talloze handen geschud, meermalen in een barstensvolle zaal gezeten en met bedenkelijk korte onderlinge afstand in een lange rij gestaan. Ook valt op dat de autowegen als vanouds verstopt zitten rond het ochtend -en avondspitsuur. In onze kerk houden we nog wel rekening met mensen die, vooral omdat ze kwetsbare huisgenoten hebben, de voorkeur geven aan enige afstand. Maar verder doet werkelijk niets meer denken aan de twee tropenjaren, waarin we balanceren moesten tussen wat mocht en wat kon, tussen wat verantwoord en zorgzaam was en wat alleen maar paniek en angstige bezorgdheid was. Ik ben van mening dat we dat in de overgrote meerderheid van maatschappelijke en religieuze instellingen goed en zorgvuldig gedaan hebben. In de kerk is, net als trouwens in veel andere sectoren van de samenleving, vaak met de nodige bezorgdheid gekeken naar de mogelijke nadelige effecten van de lockdowns op de - toch al dalende - kerkelijke betrokkenheid. Maar ik durf voorzichtig te beweren dat we na die twee lastige jaren niet alleen verlies hebben geleden. Feit is wel dat een aantal voorheen trouwe kerkgangers tot nog toe onzichtbaar blijven, maar ik tel ook zegeningen. Eén: toegenomen actieve participatie van degenen die gebleven zijn. Twee: veel inzet, aan de dag gelegd in moeilijke tijden om toch contact te onderhouden, in gesprek te blijven, aandacht aan elkaar te geven, heeft tot sterkere onderlinge verbondenheid geleid. Drie: nieuwe mensen stonden tijdens de lockdown op en bleken bereid om verantwoordelijkheid op zich te nemen. Vier: een nog altijd groeiend creatief gebruik van digitale mogelijkheden in vieringen en andere vormen van communicatie in het kerkelijk leven. Mij hoor je dus niet klagen. En helemaal los van mijn kerkelijke beslommeringen, is er nog één onverwachte bonus: het obligate driemaal zoenen lijkt geen comeback te maken en heeft, voorzover ik nu ervaar, voorgoed plaats gemaakt voor de veel warmere, en bovendien niet gendergebonden abrazo of hug. Als dat geen winst is!
