Drie belangrijke mensen overleden in de afgelopen laatste dagen voor het einde van dit jaar. Een van hen herdacht ik in mijn vorige blog: dominee Frans Scheffer uit Erichem, in de leeftijd van 92 jaar. Maar nog twee zeer sterken verwisselden in diezelfde periode het tijdelijke met het eeuwige: aartsbisschop Desmond Tutu, en voormalig diplomaat en vredesactivist Edy Korthals Altes. Bij hun betekenis en invloed is door anderen al uitgebreid stilgestaan. Ik ga dat hier niet herhalen, laat staan verbeteren. Wel vind ik het boeiend, op te merken hoe deze zeer ouden, die alle drie het voorrecht hadden dat ze helder van geest gebleven zijn, naarmate ze ouder werden alleen maar meer respect en aandachtig en gewillig gehoor vonden. Hetzelfde respect en dezelfde aandacht die bijvoorbeeld ook de – gelukkig nog levende- hoogbejaarde oud-politicus en schrijver Jan Terlouw of de dichter Huub Oosterhuis ten deel vallen, als dezen hun levenswijsheid delen met een nieuwe generatie aanstaande academici of een zaal vol kerkverlaters. Zeggen deze mastodonten dan zulke nieuwe dingen? Eigenlijk helemaal niet! Ik zou bijna zeggen: integendeel! Het zijn waarheden die de mensheid door alle eeuwen heen gehuldigd heeft: dat je zonder hoop niet leven kunt, dat de liefde de meest kostbare gave is die ons mensen is geschonken, dat een knap uiterlijk, rijkdom, bezit, status en roem allemaal vergankelijk zijn en geen blijvend geluk bieden en dat geen mens zonder naasten kan. Maar uit de mond van mensen die in een lang leven deze waarheden gaandeweg (her)ontdekt en ervaren hebben, en die alleen al vanwege hun leeftijd geen enkele behoefte aan, of noodzaak tot bluf en blabla hebben, klinken deze woorden als evangelie. Van deze mensen verdragen we zelfs dat ze – als dat tot hun geestelijke bagage behoort - openlijk over hun geloof in God spreken, zonder dat dit als seniel geneuzel wordt afgedaan. Ik zeg: geef ons in 2022 veel Collegetour en Zomergasten met mastodonten!
