Gezien! De laatste James Bond met Daniel Craig als held. Als Rutte komende vrijdag de onheilstijding komt verkondigen dat het voorlopig weer even gedaan is met uitgaan, heb ik deze in elk geval in m’n geheugen opgeslagen. Het is goede traditie geworden om met m’n jongste dochter de nieuwste Bond te bekijken. Avondje vader/dochter. Heel eerlijk gezegd ben ik helemaal niet zo’n groot fan van het genre. Natuurlijk, ik zou ook best in snelle auto’s en op blinkende motoren door al die prachtige landschappen willen razen, inclusief een beetje stuntwerk om het spannend te houden. Ik ben ook niet blind voor al het andere moois dat langskomt op het witte doek. Maar ik vind het format ook voorspelbaar, en de dialogen waarin iets van ethiek of levensbeschouwing aan de orde komt, hebben de diepte van een kikkerbadje. Toch was ik onverhoeds een beetje aangedaan door de slotscene, waarin een motief wordt uitgewerkt, dat me als bijbellezer zeer vertrouwd is, namelijk opoffering uit liefde. Om het ultieme kwaad te overwinnen en de weerlozen te redden, kiest de Good Guy ervoor om zichzelf met lijf en leden aan dat kwaad prijs te geven. En nee, geen deus ex machina die op de valreep alles weer goed maakt. De film eindigt met een kwetsbare scene, waarin hij die zelfs zonder de hulp van een legioen engelen met een nimmer falend vuurwapen tientallen tegenstanders te machtig is, ervoor kiest om te sterven, opdat anderen zullen leven. Knap werk van de makers, om ons als kijker, na ruim 160 minuten ouderwets voorspelbaar schietspektakel en stuntwerk, met een welhaast religieuze ontroering naar huis te sturen.