Bertje Jens en Toos Goorhuis… Het kan niet missen of elke Pieterpadloper komt hun namen tegen, vroeg of laat. Bertje en Toos, twee vriendinnen, de een woonachtig in het noorden, de andere in het zuiden van ons land. Samen bedachten ze het Pieterpad, samen werkten ze de ideeën uit. Beiden zijn al tot hun voorouders vergaderd, maar 41 jaar nadat zij deze prachtige wandelroute lanceerden, lopen meer en meer mensen in hun voetsporen. Vrienden, vriendinnen, stellen, vaders en dochters, moeders en zonen, alleengaanden, alleengaanden met hond… Alle mogelijke varianten met als gemene deler een goed paar wandelschoenen en een rugzak. Wij liepen vorige week Groningen uit en Drenthe in. Een groot deel langs de rivier de Aa en door uitgestrekte natuurgebieden. Opvallend hoe overal sprake was van veel en hoog water. Talrijke bospaden bleken modderige en glibberige uitdagingen. Maar mooi dat het was! Met ontluikende lente overal rondom ons. Met tal van vogelgeluiden. Met een verrassend krachtige zon op zaterdag de zeventiende! Een keer vijf reeën, later – in het Balloërveld – nog eens drie reeën gezien! Het woord Drenthenieren geleerd, de trek van randstedelingen na hun pensionering naar het zoveel goedkopere Drenthe. Prachtige huizen in het groen, of aan de ruime brinken in dorpen als Zuidlaren. Het Pieterpad voert in Zuidlaren trouwens over het terrein van Dennenoord, een psychiatrische instelling met in de Engelse landschapstuin panelen met opvallend mooie gedichten en beeldende kunst. Zoals dit indringende beeld van Anita Franken, herinnerend aan een door de bezetter opgedrongen evacuatie van patiënten in het voorjaar van 1945, waarbij de honderden patiënten in goederenwagons naar Franeker werden getransporteerd. Enkele tientallen patiënten kwamen deze ‘helletocht’’ niet meer te boven. Het Pieterpad is niet alleen een sportieve uitdaging, er valt onderweg het nodige te leren en te ontdekken!
Comentários