Ik durf het haast niet te zeggen, maar ga het toch doen. Echter niet nadat ik nadrukkelijk gesteld heb, dat ik me er bewust van ben, dat de coronatijd voor veel mensen heel zwaar is geweest, in fysiek, emotioneel, sociaal en economisch opzicht. Dat gezegd hebbend, vermoed ik dat velen het me eens zijn, dat er ook parels tussen het puin te vinden waren in die dagen. Meer rust, de gelegenheid om dingen te doen waar je normaliter de tijd niet voor had of jezelf die niet gunde. Creativiteit om binnen de beperkingen naar de mogelijkheden te zoeken en aldus toch kwaliteit aan het in veel opzichten ineens zo verarmde leven toe te voegen. Bewuste aandacht voor elkaar en het besef, hoezeer je elkaar nodig hebt. Een lege blauwe lucht, zonder strepen. En het plezier van wandelen. Alleen of in gezelschap, saamhorig zwijgend of vertrouwelijk pratend. Thermoskannetje mee, een paar appels en wat koeken, en je had een topdag.
In mijn kerkelijk werk is de wandeling sinds de lockdowns een niet meer weg te denken fenomeen. Eigenlijk dus een regelrechte vrucht van alle ongemak dat de coronamaatregelen ons hebben bezorgd. Toen er bijna niets meer kon of mocht, was wandelen nog steeds een optie. En ik heb in die tijd, maar ook daarna tot op vandaag, met tal van mensen mooie wandelingen gemaakt om rustig en open te kunnen praten. Dat gaat vaak gemakkelijker als je elkaar niet steeds hoeft aan te kijken. En ook met grotere groepen, waar onderweg zich dan steeds wisselende koppeltjes vormen, gaan we regelmatig op pad. Soms een stukje van een bestaande pelgrimage, zoals het Kloosterpad, soms de natuur in, al dan niet met een enthousiaste gids. Er worden oude contacten verstevigd, nieuwe banden gesmeed, je geniet samen van al het moois dat Nederland te voet oplevert en gaat voldaan weer uit elkaar, soms na eerst nog met elkaar een lekker stamppotbuffet of een grote pan soep soldaat gemaakt te hebben. Gelukkig is de optie wandelen niet gebonden aan coronamaatregelen!
