Het is vrijdag 13 september. Mirjam en ik zitten in de trein naar Berlijn. Een vierdaagse stedentrip. Altijd een wens geweest. Groot(s) cadeau van onze kinderen, ter gelegenheid van het bereiken van de 70-jarige leeftijd, door mijzelf en mijn beminde wederhelft. Alles hebben ze voor ons geregeld. Een mooie verblijfplek via Air B&B, strategisch gelegen ten opzichte van het hart van de stad, in een zeer groene en vooral zeer rustige wijk. We worden een dagje ouder nietwaar. Vandaar vermoedelijk ook zitplaatsen in de eerste klasse. Wat een luxe, zo’n comfortabele stoel in een coupé waar volmaakte sereniteit heerst. Ik lees de krant van A tot Z, begin aan een dikke roman en houd zelfs tijd over om aan mijn preek voor volgende week zondag te werken. De regels rollen moeiteloos uit mijn vingers en op het scherm van mijn laptop verschijnt zowaar een tekst waar ik de rest van de komende week alleen nog maar aan hoef te schaven. Bij dit bijzondere uitstapje is ook nog eens een bedrag aan zakgeld inbegrepen, waarvan we alles kunnen doen wat we maar wensen aan excursies en etentjes. Ze moeten hier met elkaar, realiseer ik me ontroerd, al minstens een jaar lang geld voor apart gezet hebben. Een calvinistisch stemmetje in mij sputtert dat ik dit allemaal niet zomaar voor eigen plezier mag uitgeven. Maar ik ben niet voor niets 70 geworden. Ik begin een beetje te leren dat goed ontvangen óók een geschenk is. Aan de gever(s). De spreekwoordelijke uitdrukking "het is zaliger te geven dan te ontvangen'' - een woord van Jezus trouwens - ben ik gaandeweg anders gaan verstaan. ‘Zaliger’ betekent misschien niet zozeer: verdienstelijker, als wel: gemakkelijker. Tenzij je een onverbeterlijke egoïst bent, is geven immers doorgaans prettig om te doen, je maakt er een ander blij mee en houdt er als bonus zelf een "‘zalig" gevoel aan over. En dat mag ook, zolang het geen zwelgen in zelfgenoegzaamheid wordt. Ontvangen daarentegen vergt een zekere mate van nederigheid. Ik kan niets terugdoen. Sterker nog, dat is ook niet de bedoeling. Ik hoef niets te compenseren, ik hoef geen evenwicht te herstellen, ik mag en hoef alleen maar dankbaar te aanvaarden. Zeg maar: een oefening in leven van genade. En zo mijmerend rijden we Hauptbahnhof Berlin binnen en laten ons opnemen in de tomeloze dynamiek van de Duitse hoofdstad. We gaan ervan genieten!
Comments