Mijmeringen bij een bruidsboeket

Afgelopen week waren Mirjam en ik 48 jaar getrouwd. Ik beken meteen maar dat ik niet het type echtgenoot ben dat wekelijks met een bloemetje thuiskomt. Wat me trouwens doet denken aan een onsterfelijke mop! Het gaat zo: Mien en Jan zijn 50 jaar getrouwd. Ze staan er dankbaar bij stil, maar toch zit Mien iets dwars. “Zeg Jan, we hadden in die vijftig jaar toch wel eens iets vaker een keertje samen kunnen uitgaan?” Waarop Jan, verontwaardigd: “Het is er nogal weer voor geweest!”

Hoe dan ook, ik heb afgelopen woensdag bloemen meegebracht. Dat klinkt simpel, maar is bepaald geen sinecure. Mijn echtgenote heeft namelijk bij voorkeur uitsluitend bloemen in huis waarvan ze zeker weet dat deze biologisch geteeld zijn. Nou, dat was bij mijn boeket dik in orde, want ik weet intussen waar je die in onze stad kunt verkrijgen. Terwijl ik derhalve uiterst tevreden over mezelf met mijn kleurrijke ruiker huiswaarts toog, versprongen mijn gedachten ineens naar de wekelijkse mededeling: “De bloemen in deze kerkdienst gaan naar …” Een bloemetje namens de kerk, welke kerk in Nederland kent deze goede gewoonte niet? En hoe evident is het dat dit gebaar overal goodwill oplevert. Een blijk van meeleven bij lief en leed wordt immers vrijwel altijd gewaardeerd. Echter, steeds meer wordt duidelijk dat de bloementeelt in ons land niet zonder aanzienlijke klimaatschade plaatsheeft. En nu wordt het lastig. Veel kerken, ook die waarin ik werk, willen graag ‘groen’ zijn. We denken na over het merk koffie dat we schenken, over energiebesparende maatregelen en meer verwante zaken. Maar die bloemen… In veel plaatsen is de bloemist een hardwerkende middenstander, mogelijk ook nog kerkelijk meelevend of toevallig familie van een kerkenraadslid, voor wie de wekelijkse afname van een paar boeketten op jaarbasis een aardige bron van inkomsten vormt. Bovendien: als een kerkgemeenschap sinds jaar en dag tot tevredenheid elke week twee of drie bossen afneemt… hoe ga je vertellen dat je daar vanaf volgende week mee stopt tenzij…? Diezelfde aardige bloemist geeft immers ook altijd een royale bijdrage als de jaarlijkse bazar voor het kerkelijk restauratiefonds gehouden wordt en sponsort tevens de kerstviering van de ouderencontactgroep met dennengroen en kerststerren. Of mogen we stellen dat ons klimaat er dermate beroerd aan toe is, dat we de moed moeten opbrengen om onze bloemenleverancier voor het blok te zetten en voortaan biologisch geteelde ruikers te eisen, op straffe van verlies van klandizie? Ik ben benieuwd hoe men daar elders in den lande op het kerkelijk erf in opereert.