Naar Den Haag of naar de Amazing Stroopwafels?

Ik loop al dagen te plussen en minnen. Zondag 18 mei komen de Amazing Stroopwafels spelen in de muziektent in de Plantage, het mooie park aan de oostkant van Culemborg. Meer dan 45 jaar spelen deze straatmuzikanten uit Vlaardingen al de sterren van de hemel. Alleen al om nog een keer ‘Oude Maasweg’ te horen zou ik erheen willen. Maar PAX, een organisatie die ik een warm hart toedraag, ook al staat het woord CHRISTI er niet meer achter, roept mij op om zondag 18 mei naar Den Haag te komen, zo mogelijk in rood gekleed. Ik citeer van de website: “Kom 18 mei naar Den Haag, vorm een menselijke ketting en eis een einde aan Nederlandse medeplichtigheid aan Israëls oorlogsmisdaden. Als deze regering geen rode lijn trekt, doen wij het!”

Heel eerlijk gezegd: ik heb een bloedhekel aan grote mensenmassa's. Aan met heel veel mensen op een kluitje. Of het nu in een stadion, een foyer of in de trein is, ik voel me er nooit lekker bij. En zeker niet bij demonstraties. Het leidt vaak tot kuddegedrag waaraan je meedoet of waaraan je je conformeert voor je precies in de gaten hebt wat er allemaal speelt. Ik voel me niet prettig bij fluitende, leuzen scanderende en applaudisserende menigten, reagerend op toespraken die ik meestal nauwelijks kan verstaan. En ik heb heus de nodige voetstappen gezet als demonstrant. In de jaren tachtig tegen de kruisraketten, tegen racisme, voor het klimaat, tegen de Russische agressie in Oekraïne. Allemaal zaken die me ter harte gingen en gaan. Maar echt senang voel ik me nooit bij die massale sessies in de openbare ruimte. Waarbij ik bovendien permanent geplaagd wordt door mijn nuchtere ratio die zegt: wat denk je hiermee te bereiken? Tegen wie sta je nu te roepen? Denk je dat Poetin/ Nethanyahu/Trump of vul maar in, zich hier iets van aantrekt? Ben je niet alleen maar bezig om je eigen frustratie uit te schreeuwen om straks weer in de trein te stappen met het idee dat je tenminste iets gedaan hebt? En als het gaat om pro-Palestina of anti-Israël demonstraties heb ik nog veel meer gemengde gevoelens. Vooropgesteld: ik walg van de regering Nethanyahu en ik acht het optreden van Israël in Gaza verwerpelijk. Ik voel me totaal vervreemd van collega-predikanten en pro-Israël christenen die over dit alles relativerend of zelfs ontkennend spreken. Maar ik voel me ook zeer ver afstaan van gemaskerde demonstranten die vernielend en vandalistisch te keer gaan, zogenaamd opkomend voor een vrij Palestina. Die rode lijn wil ik per se niet over!

En dan nog iets… Is deze demonstratie in het licht van de recente moedige brief van minister Veldkamp – oud-diplomaat in Israël en dus zeer goed op de hoogte van het al decennia lang bestaande onrecht daar – geen mosterd na de maaltijd? Dit alles gaat door mijn hoofd en vooralsnog op heden ben ik er nog niet uit: volgende week zondagmiddag in een rood T-shirt naar Den Haag of toch de Amazing Stroopwafels …