Naar wie mag de Nobelprijs?

Zou Donald Trump werkelijk de Nobelprijs voor de vrede gaan krijgen? Gisteren hoorde ik hem spreken over ‘eeuwigdurende’ vrede, iets waarvan gelovigen tot nog toe altijd gemeend hadden dat alleen de Messias dat klaar kan spelen. Maar bescheidenheid is geen voorwaarde om deze prijs te ontvangen, vrees ik. Ik ben vooralsnog, naast heel blij dat het geweld in elk geval for the time being gestopt lijkt, aarzelend om al te hoge verwachtingen te koesteren. En die aarzeling bespeur ik bij meer mensen, al verschillen ze onderling sterk in hun motivering. Zo las ik vanmorgen in de reactie van een Israëlische goede bekende op Facebook vooral angst, dat alles over een aantal jaren gewoon weer opnieuw begint. Hamas weer goed bewapend, een nieuwe lichting desperados, gevoed met haat, en ja hoor, nieuwe terreurdaden. Ik snap die angst.

Omgekeerd las ik in het Nederlands Dagblad de reactie van een paar mij bekende Palestijnse collega-predikanten. Zij zijn vooral bezorgd dat de annexatie van de Westelijke Jordaanoever – helemaal geen hot news in de afgelopen tijd –  ongehinderd door zal gaan. Zelf zag ik nog maar anderhalve maand geleden hoe de boerderij, annex centrum voor vredeseducatie van de familie Nassar, bekend als de ‘Tent of Nations’, steeds meer in het nauw gebracht wordt door de alsmaar uitdijende nederzetting Neve Daniël. Toch wil ik blijven hopen dat vrede, - én gerechtigheid, want die moeten wel samengaan! – uiteindelijk verwezenlijkt worden. Het liefst door de Messias zelf, maar zolang die talmt met komen, dan toch hier en nu door mensen. Mensen met lef, liefde en een lange adem. Mensen die weigeren, vijanden te zijn.