Ook ik heb besloten om het wereldkampioenschap voetbal aan me voorbij te laten gaan. Als een krachteloos en vrijblijvend protest, ik weet het, maar je moet toch wat. En vergeet niet dat ik gek op voetbal ben, dus een klein offertje breng ik wel. En ja, ook in het verleden hebben sportevenementen zich in omstreden landen afgespeeld. En ik veroordeel niemand die wel enthousiast het voetbalgebeuren volgt, het is een geweldige sport en inderdaad, de teams kunnen er niets aan doen. En wie weet worden er in Qatar onder druk van de wereldopinie wel nieuwe stappen gezet. Allemaal waar, maar ik heb mezelf opgelegd dat ik een daad moest stellen en dat kon niet anders zijn dan niet kijken. Ik moet eerlijk zijn, ik volg de uitslagen via NU.nl, - en kon stiekem wel gniffelen over de zeperd van Argentinië - dus helemaal negeren doe ik het niet. Maar de televisie blijft uit, laat staan dat ik oranje aan m’n voorgevel heb bevestigd. Ik heb jaren geleden in Dubai meermaals van dichtbij waargenomen, hoe Aziatische gastarbeiders als oud vuil behandeld worden. Niettemin, voor deze mensen blijkt een dergelijk vernederend bestaan te verkiezen boven de volstrekte armoede en uitzichtloosheid die hun lot is in eigen land. Ook op Kandahar Airfield, in Afghanistan, waar ik driemaal deel uitmaakte van een ISAF-missie, wemelde het van Aziaten uit straatarme milieus die soms jarenlang aaneengesloten ver van huis als kleermaker, in de wasserij of in de keukens werkten om een fatsoenlijke opleiding voor hun kinderen bijeen te sparen. De risico’s van inkomende projectielen vanuit het omliggende gebergte namen ze voor lief. Het was ontroerend om te zien hoe Suleiman, mijn islamitische collega in het Canadese leger, zelf van Turkse afkomst, de pastorale zorg voor deze mensen erbij nam. Tijden de vrijdagse gebedsdiensten in de legertent die als moskee diende, kwamen deze mensen even “thuis”. Dat is een van de sterke kanten van een wereldreligie als de Islam, net als bijvoorbeeld van het rooms-katholicisme: waar ook ter wereld kun je je voegen in vertrouwde woorden, gebaren, geuren en rituelen en daarin een gevoel van thuiskomen en verbondenheid ervaren. Al heb ik m’n twijfels of het zo werkt tussen Qatarezen of Saoedi’s en de - doorgaans eveneens islamitische – bouwvakkers, schoonmakers, huishoudhulpen en au pairs. Er valt nog heel wat aan wereldverbetering te doen! Laten we hopen dat alle commotie rond dit WK een klein beetje positieve impact heeft. We kunnen in elk geval niet meer zeggen dat we van niets wisten...
Comments