Zouden we een tweede lockdown krijgen? De vraag begint steeds vaker rond te zingen, nu de getallen over het aantal besmettingen zichtbaar een stijgende lijn vertonen. In de kerkelijke gemeenten waarin ik werkzaam ben, zijn we begonnen met kleinschalige bijeenkomsten, waarin we terugkijken op het afgelopen halfjaar. Hoewel het woord ‘corona’ en allerlei daarmee verbonden woorden, inclusief het mooi bedachte huidhonger, me intussen behoorlijk de keel beginnen uit te hangen, blijkt dat veel mensen het prettig vinden om met elkaar uit te wisselen hoe men deze tijd tot nog toe is doorgekomen. Een aantal thema’s keert in die gesprekken regelmatig terug. Waarbij het aanvankelijke gemis aan lijfelijk contact met kinderen en kleinkinderen hoog scoort. Met als goede tweede het stil komen liggen van verenigingsactiviteiten, het zangkoor, de yoga-club, de ouderensoos, de gespreksgroep. Ik heb me nog nooit zo goed gerealiseerd hoe ongelofelijk belangrijk al die sociaal-maatschappelijke en kerkelijke instellingen en activiteiten zijn. Hoe ze structuur en inhoud aan het leven geven en een dam tegen eenzaamheid vormen.
Treffend vond ik echter ook, hoeveel mensen niet begonnen over wat ze gemist hadden, maar met het noemen van positieve ervaringen. Meer rust in hun leven, meer oog voor de natuur, meer aandacht voor elkaar, blij met kleine attenties en tekenen van zorg en meeleven, veel gewandeld of gefietst, lekker en wat uitgebreider koken en eten, eindelijk een boek lezen, in de tuin werken, knutselen. Gek genoeg, en ik bespeur het ook bij mezelf, klonk er soms zelfs iets van heimwee in door. Len Munnik heeft dat meesterlijk vastgelegd in de cartoon die deze week bekroond werd met de Inkspotprijs. “Alles wordt weer normaal”. Maar hoe normaal willen we het eigenlijk weer hebben?
