Men zegt dat verhuizen een van de grootste crisiservaringen in een mensenleven is. Het krijgt een plaats in hetzelfde rijtje waarin ernstige ziekte, relatiebreuken en overlijden worden genoemd. Ik mag mezelf op het gebied van verhuizen wel ervaringsdeskundige noemen. Als ik de verplaatsingen in mijn studententijd meereken, heb ik er als zestigplusser inmiddels negen op zitten. Dat is royaal boven het landelijk gemiddelde, want als ik het goed onthouden heb, verhuist de gemiddelde Kaaskop vijfmaal in z’n leven. Hoewel ik van de logistieke operatie niet heel veel stress heb overgehouden, kan ik beamen dat verhuizen energie vreet. Zo ben ik van alles kwijt. Het zit ongetwijfeld in een van de vele dozen die me op dit moment nog omringen, omdat nog niet duidelijk is waar ik met de inhoud naar toe moet. Op een meer existentieel niveau is verhuizen natuurlijk een metafoor voor ‘de dingen die voorbijgaan’. Je laat niet alleen stenen en glas achter, maar vooral een fase van je leven, vol van herinneringen. Dat ik uitgerekend verhuisd ben op de zaterdag, voorafgaand aan de laatste zondag van het kerkelijk jaar, waarop de gestorvenen herdacht worden, zal zeker hebben bijdragen aan die beleving van ‘voorbij’. En hoe dankbaar ik ben met ons nieuwe onderkomen, dat snel weer mijn ‘thuis’ zal worden – want zo zit ik in elkaar - toch ervaar ik ook een zweem van weemoed. Om alle tijden die voorbij gaan, om alle mensen die voorbijgaan. En ja, er schuilt troost in het woord van Jezus over het huis van zijn Vader met de vele kamers!
Comments