Driebergen was vanmiddag, als in voorafgaande jaren, de plaats waar zich in zalencentrum Nieuw Salem achter de Dorpskerk, enkele honderden vrienden van de Tent of Nations verzamelden voor ontmoeting, bezinning, viering en actie. Tent of Nations? Ik vertel het graag nog een keer. Even buiten Bethlehem heeft de Palestijnse familie Nassar al generaties lang een prachtig ecologisch boerenbedrijf. Er worden tomaten en paprika’s gekweekt, druiven, komkommers, amandelen en olijven. Maar naast dat het een mooi bedrijf is, gelegen tegen de helling van een berg, waar je s avonds boven een schilderachtig uitzicht over de omgeving hebt, is de Tent of Nations ook een ideële instelling. Hier wordt al decennia vredeseducatie aan groepen kinderen en jongeren gegeven. Hier vinden ontmoetingen plaats tussen mensen uit de hele wereld die samen willen werken aan vrede en gerechtigheid. En dit alles onder het motto: we refuse to be enemies. Om in die attitude te volharden, is een heidens, beter gezegd: een zeer christelijk karwei. Want het wordt de familie Nassar al vele jaren en in toenemende mate zeer, zeer moeilijk gemaakt. Ze zijn onophoudelijk verwikkeld in kostbare, slepende juridische procedures om het al generaties aantoonbare eigenaarschap van hun grond bevestigd te krijgen tegen claims en aanvallen van kolonisten uit de almaar uitdijende nederzettingen in de directe omgeving rond hun land. Bovendien is er de laatste jaren sprake geweest van fysiek geweld en sabotage, terwijl recentelijk zionistische kolonisten zich brutaalweg toegang tot het land van de Nassars hebben verschaft om er een weg aan te leggen. Daoud Nassar, die tot ieders vreugde lijfelijk aanwezig kon zijn in Driebergen, benadrukte tijdens zijn verhaal dan ook dat momenteel meer dan ooit het voortbestaan van de Tent of Nations in ernstig gevaar is. Alle reden om moedeloos te worden, of uit frustratie en woede te reageren. Maar de familie blijft trouw aan hun motto, geïnspireerd door hun christelijke geloofsovertuiging. En vanuit diezelfde overtuiging weigeren ze niet alleen vijand te zijn, maar evengoed om in de slachtofferrol te kruipen. Met opgeheven hoofd, fier en vrijmoedig, komen ze op voor hun rechten, maar zonder de tegenstrever te demoniseren. Ik heb tweemaal in de afgelopen jaren het voorrecht gehad om een week als vrijwilliger door te brengen bij de Tent of Nations. Ik heb de blaren op mijn handen gewerkt, rolde ‘s avonds volledig uitgeput mijn bed in en stond er voor dag en dauw weer naast om de tomatenplanten te begieten. Die fysieke ervaring alleen al was een feest. Maar meer nog was het een spirituele stimulans van de bovenste plank om van nabij mee te maken hoe de familie Nassar in alle eenvoud en integriteit waarachtig leeft vanuit het geloof dat zij belijdt en de leuze ‘wij weigeren vijanden te zijn’ dag in dag uit concreet praktiseert. Het was goed om er deze middag weer bij te zijn, in Driebergen. Om herinnerd te worden aan wat christen-zijn kan betekenen in een zo andere context als de Nederlandse. Waarin het zoveel concreter en meer inspirerend is dan in eigen land vaak het geval is. In eigen land, waar anno 2025 de synode van een klein reformatorisch kerkgenootschap het zich – met het wegzetten van allen die daar anders in staan als ‘ongehoorzaam aan de Heilige Schrift’ en ten koste van een dreigende kerkscheuring - meent te kunnen permitteren om vrouwen te weren uit de kerkelijke ambten en homoseksuelen de deelname aan het Avondmaal te ontzeggen. Er zijn heel veel momenten waarop ik me woest maak om wat er met de Bijbel als knuppel allemaal aan onheilige strijd gevoerd wordt. En niet zelden schaam ik me haast om te verklaren dat ik ‘van de kerk’ ben. Maar met een voorbeeld als dat van de Nassars voor ogen kan ik er fier op zijn om mezelf christen te mogen noemen en voel ik me geïnspireerd om – zonder pretenties – in beweging te blijven op die weg.
Comments