Hanneke Meulink-Korf geldt in ons land als de ‘founding mother’ van wat als contextueel pastoraat wordt aangeduid. De contextuele benadering van familierelaties is in belangrijke mate afkomstig van de Hongaars-Amerikaanse psychiater Ivan Nagy, terwijl ook het gedachtegoed van de Frans-Joodse filosoof Emmanuel Levinas een rol speelt. Hanneke Meulink is een van de mensen die dit grote kapitaal in handzaam kleingeld heeft omgezet, toegankelijk en toepasbaar voor gewone mensen in onze eigen verhoudingen in gezin en familie. In een bespreking van haar boek ‘De onvermoede derde’ heet het: “… de mensen van voorbij en de mensen die nog komen, treffen elkaar in het nu van iedere mens waarin zij of hij anderen ontmoet. Wie de conflicten en tegenstellingen van het heden helder wil krijgen, botst altijd weer op onderhuidse vroegere conflicten en in het geheim gekoesterde toekomstverwachtingen. Mensen hebben een geschiedenis, een context, waarzonder iemand zichzelf maar moeilijk begrijpen kan…”
Hanneke komt vandaag, maandag 12 juni, naar Tricht om in twee sessies te spreken over ‘family affairs’ in het licht van bovenstaande theorie. Gistermorgen stonden we in de kerkdienst bij wijze van voorbereiding ook stil bij deze thematiek. Aan de hand van de beroemde gelijkenis van de verloren zoon. Ik schreef drie monologen, vanuit het perspectief van vader, moeder en oudste broer. Hieronder de vader van de wegloper aan het woord. Volgende week moeder, de week daarop de broer. De teksten mogen (liefst met bronvermelding) vrij gebruikt worden. De hele dienst is terug te zien op
De vader
Hij was een rebel, vanaf het moment dat ‘ie kon lopen.
Ik zag het toen al: daar komen moeilijkheden van.
Maar ik had er ook lol in.
Zijn eigenzinnigheid, zijn lef… dat miste ik in zijn oudere broer.
In de jongste zag ik meer van mezelf terug, alle dromen en ambities die ik ooit koesterde toen mijn leven nog voor me lag.
Evengoed deed het pijn, toen hij me plompverloren om zijn erfdeel vroeg.
Ik hoorde hem eigenlijk zeggen: pa, ik kan niet wachten tot je dood gaat!
Alsof hij met een vlijmscherp mes de band doorsneed die ons bond.
Ik gaf toe. Zoals ik zo vaak toegegeven heb.
Te vaak, denk ik…
Een kort afscheid en weg was hij.
Wat een leegte liet hij in huis achter!
Z’n broer kon die niet vullen, al deed hij zichtbaar zijn best.
Die twee hebben helemaal geen afscheid genomen trouwens.
Het was al een hele tijd oorlog onder mijn dak.
En nu, sinds hij weg is, doe ik niet anders dan wachten.
Wachten tot, wachten of… misschien… op een goede dag.
En dan?
Dan moet er gepraat worden.
Dan moet er heel veel uitgepraat worden.
Tussen dat joch en mij. Tussen de twee broers.
Tussen mijn vrouw en mij.
Maar eerst vieren we groot feest als hij komt …
Als hij komt …
Beste Henk. Long time ni see. Heel fijn dat je nog steeds actief bent. Dank voor jouw mooie blogs. Het ga je goed.