Van Sinterklaas een puzzelmat, en van Father Christmas een legpuzzel gekregen. Zo’n waanzinnig moeilijke en uiterst grappig getekende echte Jan van Haasteren. 950 stukjes, voor de echte puzzelaar een eitje, maar voor mij zeker de hele maand januari aangename vrijetijdsbesteding en tevens training in mindfulness, mooi meegenomen. Legpuzzels leggen hoort bij mijn vroegste jeugdherinneringen. We deden het thuis aan de grote tafel, op een daar speciaal door mijn vader voor gemaakt houten plateau, met een opstaand randje eromheen zodat de losse stukjes er bij het verplaatsen niet meteen afvielen. Het was een echte gezinsactiviteit die je op elk gewenst moment alleen of samen weer ter hand nam, met toenemend fanatisme naarmate de voltooiing naderde!
De legpuzzel, het is – bedacht ik me, toen ik er op 1 januari aan begon – een mooie metafoor voor het nieuwe jaar. Dat is een nog volstrekt onoverzichtelijke hoeveelheid losse stukjes. Elke dag, elk uur, elke minuut is een puzzelstukje. Al die stukjes vormen zich niet vanzelf tot een harmonisch patroon, daar moeten we energie en aandacht in steken! En dan nog zou het kunnen, dat we aan het eind van de rit constateren dat de puzzel niet af is, niet perfect, niet harmonisch. Dat er stukjes zoekgeraakt zijn, of onherstelbaar beschadigd. Dat is jammer, maar daarmee zijn de puzzel en al het gepuzzel om tot een mooi eindproduct te komen nog niet waardeloos geworden. Misschien wel de belangrijkste alinea in de recente kersttoespraak van onze koning was in mijn ogen wel deze: “... streven naar geluk is mooi, maar het mag geen obsessie worden. Ook verdriet mag er zijn. Ook twijfels en gevoelens van eenzaamheid mogen er zijn. Ook mislukkingen en tegenslagen horen bij het leven.In de jacht naar geluk en succes kunnen we onszelf soms voorbijlopen. We willen als vrije mensen het beste uit het leven halen en verwijten het onszelf als dat niet lukt. We spiegelen ons aan anderen, leggen de lat hoog en presenteren graag een perfecte versie van onszelf aan de buitenwereld. Alsof er een taboe rust op onzekerheid en tekortkomingen..” Dat is empathische en verstandige taal, die we ook kunnen vernemen uit de mond van de populaire Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. Noodzakelijke levenswijsheid die je al puzzelend aan de puzzel van het leven mag verwerven met elkaar. Ik wens dat iedereen en ook mezelf toe voor twintigtwintig

!
Comments