Heeft u wel eens van het dorpje Küsmöd, ook wel gespeld als Cusmet, gehoord? Hoogstwaarschijnlijk niet, en daarom vertel ik maar meteen dat Küsmöd een piepklein dorpje in de heuvels van het Transsylvaanse gedeelte van Roemenië is, met een goede driehonderd inwoners, voor het overgrote deel Hongaarstalig. Er is een dorpshuis, een kerkje op een heuvel met een begraafplaats ernaast, een dorpskroegje en een minimarket waar je van alles kunt kopen voor huis, tuin en keuken. Veel inwoners van Küsmöd hebben een paar koeien, een of twee varkens, wat kippen en bijna allemaal een hond. In hun tuintjes kweken ze paprika’s en tomaten. Steeds meer inwoners hebben, net als wij, een moderne, westerse auto, een iPhone, een flatscreen, een wasmachine, een koelkast en stromend water. Dat was wel anders toen wij als protestantse gemeente in Tricht in 1990 voor het eerst met dit dorpje in contact kwamen. Het was kort na de val van Ceaucescu, de Roemeense grens ging open en net als heel veel andere – vooral – kerkelijke groepen uit Nederland, Duitsland en Zwitserland, begonnen we met het binnenbrengen van hulpgoederen’: bergen kleding, voedselpakketten, allerlei materiaal voor hygiëne en gezondheidszorg, ziekenhuisbedden, rolstoelen, computers… Dat is allemaal allang niet meer nodig. Materieel gezien is er - gelukkig - aanzienlijk meer gelijkwaardigheid in de relatie gekomen.
Afgelopen week was ik, voor het eerst sinds 2016, weer in Küsmöd. Onze kerkgemeenschap onderhoudt al drie decennia een zusterband met de protestantse kerkgemeenschap aldaar. En gaandeweg gaan we meer op elkaar lijken. Net als bij ons is - mogelijk in een iets langzamer tempo - sprake van individualisering en secularisatie. Traditionele vanzelfsprekendheden in kerk en dorp eroderen. Dat dit zowel ‘daar’ als ‘hier’ het geval is, verdiept trouwens de band. We komen voor dezelfde vragen te staan en net zo min als wij hier heeft men daar de antwoorden paraat. Sinds het officieel aangaan van de zusterband zijn 32 jaar verstreken. Het zou zomaar kunnen dat Tricht het langer volhoudt dan de meeste kerkelijke gemeenten in ons land die ooit een dergelijke band zijn aangegaan. Dat we allemaal dertig jaar ouder zijn, dat we allemaal geconfronteerd zijn en worden met verlies en vergankelijkheid, legde tijdens dit laatste bezoek een sluier van weemoed over veel ontmoetingen. Het droeg tegelijkertijd bij aan grote intimiteit en vertrouwelijkheid. Er is sprake van waarachtige vriendschap. Ik weet niet hoelang we deze zusterband nog gaan volhouden, waar aan beide zijden in de kerkgemeenschap de jongere generatie die het zou moeten overnemen, in toenemende mate onzichtbaar is. Maar wat er was en is tot op heden, deed mij dankbaar naar huis terugkeren. Niets van al die inzet van zoveel mensen in zoveel lange jaren is vergeefs geweest.
Comentários