Shalom en salam uit Bethlehem

Deze blog schrijf ik op een heuveltop in de omgeving van Bethlehem. Ik ben daar afgelopen woensdag gearriveerd op de boerderij annex ontmoetingscentrum voor vrede en dialoog, van de christelijke Palestijnse familie Nassar, internationaal bekend onder de naam ‘Tent of Nations’. Van te voren had ik me voorgenomen om nergens over te liegen als me door Israëlische veiligheidsmensen op Schiphol of Ben Goerion lastige vragen gesteld zouden worden, maar ook niet ongevraagd allerlei informatie te verstrekken. Nou, dat is balanceren op een heel slap koord, want die ondervragers zijn ook niet van gisteren. Maar tot mijn aangename verrassing kon ik zonder enige lastige vraag te hoeven beantwoorden mijn weg vervolgen. Per trein van vliegveld Ben Goerion naar Jeruzalem reizend, een prachtige rit, had ik een leuk gesprek met een jonge Israëli die zich erover verbaasde dat juist in deze tijd iemand naar Israël kwam. Feit is, dat er momenteel vrijwel geen toeristen zijn. De treinreis was te kort om heel diep in te gaan op mijn reisdoel, maar we werden het snel eens over de ongewenstheid van de huidige situatie en ook hij uitte een hartgrondige afkeer van de koers van zijn regering. Maar er zijn ook andere geluiden, zoals in de Joodse wijk rond de Hurva-synagoge in de oude binnenstad van Jeruzalem, waar spandoeken hangen met de tekst ‘Make Gaza Jewish again!’ Dat kan ik moeilijk nuanceren, al raakten mij natuurlijk ook de billboards op het vliegveld met de foto’s van allen die – dood of levend – nog als gegijzelden in Gaza zijn. Het is een verwarrende wereld. In Jeruzalem leek op het eerste gezicht de sfeer ontspannen. Tegelijkertijd werden we op de avond van aankomst met luchtalarm geconfronteerd, volgens de lokale mensen vanwege een projectiel afkomstig van de Houti’s in Jemen, die dat minstens eenmaal per week plegen te doen. Overigens leek niemand zich er ogenschijnlijk iets van aan te trekken, het vertrouwen in het Iron Dome is blijkbaar groot. Hier op de berg van de Tent of Nations horen we in de verte elke avond de doffe dreunen van inslagen in Gaza. En strak aan de grens van het land van de familie Nassar zijn in de afgelopen tijd tientallen witte noodwoningen gebouwd die de komst van nieuwe kolonisten aankondigen. Noodwoningen zijn voor tijdelijk, als dat straks stenen huizen worden, zal dat onvermijdelijk ten koste van de akker van de familie Nassar gaan. Een deel van hun olijfbomen is nu al onbereikbaar geworden. En wat hier gebeurt, gebeurt op vele andere plekken op de Westelijke Jordaanoever ook. Voor de Nassars is het een grote uitdaging, de hoop niet te verliezen. De betrokkenheid van vrijwilligers uit de hele wereld – ik ben hier momenteel met drie Nederlanders, een Amerikaanse en een Spanjaard, komende week sluiten twee Duitsers aan – is voor hen een stimulans om de geweldloze strijd voor gerechtigheid te blijven aangaan en trouw te blijven aan hun motto: wij weigeren vijanden te zijn. Ik herhaal graag wat ik ongetwijfeld al eerder eens schreef: voor mij zijn de mensen die deze leus belichamen en navolgen nog altijd een krachtige illustratie van wat christendom op z’n best kan zijn.