Studentenprotesten, dat was iets uit mijn jeugdjaren. Rudy Dutschke, Daniel Cohn-Bendit, de bezetting van het Maagdenhuis. Allemaal namen en begrippen die mijn kinderen niets meer zeggen, maar in mijn jonge jaren iconisch waren. Ze staan symbool voor verzet tegen de gevestigde orde van die dagen, het ‘establishment’. Ook in de kerk was van alles gaande. Het was de tijd van het Tweede Vaticaans Concilie, en dat leek een democratiseringsproces in de rooms-katholieke kerk in te luiden op het terrein van liturgie, leer en leven. In de popmuziek domineerde de protestsong: Bob Dylan, Barry McGuire, Boudewijn de Groot, Donovan. Protest tegen de oorlog in Vietnam, tegen de kernwapenwedloop, tegen de enorme tegenstellingen tussen rijk en arm. En ook tegen autoritaire bestuurders en politici, en op autoritaire wijze geleide instellingen en instituten. Mogelijk deels nog ingegeven door de gedachte, dat de Voorzienigheid de heersende verhoudingen zo gewild had. Veel bestuurders waren in elk geval volstrekt niet bedacht op kritische geluiden ‘van onderop’ en reageerden vaak uiterst krampachtig. Bijvoorbeeld door de politie of de ME in te zetten. Altijd een open deur voor relschoppers en hooligans om zich – zonder enige interesse voor of betrokkenheid bij het doel van de demonstraties – te mengen in het gebeuren en het zo snel mogelijk te laten ontsporen in golven van geweld en vandalisme. Het is vandaag de dag niet veel anders. Gevolg is dat er nu vooral over de excessen gesproken wordt en dat met het badwater van verwerpelijk gedrag en antisemitische leuzen ook het kind wordt weggegooid. Het schreeuwende kind, bang en boos om wat er in zijn of haar wereld, waarin hij of zij nog aan de toekomst moet bouwen, allemaal mis is. Het kind dat zich verweesd voelt, in een ‘vader- of moederloze’ maatschappij. Waar zijn de mensen van wie je zou hopen en verwachten dat zij gewicht in de schaal leggen voor meer rechtvaardigheid en eerlijke vrede? Ik wil proberen om in de oorspronkelijke studentenprotesten vooral de schreeuw te horen van jonge mensen die zich bang en wanhopig voelen in deze wereld, waarin miljarden aan wapens worden besteed, de aarde vernietigd en leeggeplunderd wordt en onrechtvaardige verhoudingen moeiteloos geaccepteerd en in stand gehouden worden, zolang we er hier maar geen last van hebben. Een wereld waarin leiders vooral voor eigen glorie gaan. Benieuwd of Dylan als kloeke tachtiger nog eens met een nieuwe protestsong komt die vlijmscherp verwoordt wat er allemaal scheef en krom is. Zoiets als “The times they are a changing”. Om hoopvol en vastberaden mee te zingen in een verweesde samenleving
.
Comments