‘Spreek ik met de heer Fonteijn? (Na bevestigend antwoord): Fijn dat ik u tref, meneer Fonteijn, schikt het even? ‘ Ik weet intussen al wat er gaat volgen. De beller wil mij iets verkopen, mij ergens donateur van maken, mij overtuigen dat ik van provider of energieleverancier moet veranderen, mij lid of abonnee maken van een krant, omroep, liefdadigheidsinstelling, lobbygroep et cetera.
De beller heeft op het scherm voor zich een reeks vragen die hij of zij moet stellen, en ook een reeks antwoorden waaruit hij/zij kan kiezen, al naar gelang mijn reactie. Ach, ik hoef dat allemaal niet uit te leggen, iedereen snapt hoe het werkt.
Wat ik wil delen zijn de gemengde gevoelens waarmee dit soort telefoongesprekken me vaak opschepen. Zeker als het om een goed doel gaat, waar ik toch al incidenteel aan doneer. Daardoor beschikt men immers over mijn adresgegevens. En ja, waarom niet maandelijks een vast bedrag? Het doel gaat me immers ter harte en ik kan ook wel snappen dat het voor desbetreffende organisatie beter werkt als men weet wat men aan vaste inkomsten kan verwachten. En ik kan het eigenlijk ook best missen. En bovendien gun ik de beller, voor wie het vermoedelijk een studentenbaantje is waarmee hij of zij de hedendaagse schandalige kamerhuur moet financieren, ook graag de provisie. En toch irriteert het me ook. De gespeelde empathie, de zogenaamd begrijpende reacties, de voorspelbaarheid van iedere volgende zin, en het feit dat je out of the blue ineens in een soort gewetensconflict gemanoeuvreerd wordt, nota bene veroorzaakt door het feit dat je ooit eerder een bijdrage hebt gedoneerd.
Wat me ook hindert, is de gedachte dat er van mijn gift dus mensen ingehuurd worden om me te bewegen, nog meer te geven. Ik zou wel eens willen weten wat al dat telemarketing kost of dat werkelijk zoveel goodwill en bijbehorend geefgedrag oplevert. Bij mezelf voel ik vooral irritatie en de enkele keer dat ik me toch laat overhalen (want sommige telemarketeers zijn echt heel goed, vooral als ze durven afwijken van de geformatteerde reacties!), voel ik me na afloop vooral een watje die zijn rug niet recht heeft weten te houden. Maar het is net als wanneer je tijdens je vakantie of al shoppend een bedelende dakloze op je weg treft: niets geven voelt ook helemaal niet goed!
Benieuwd of jullie de geschetste situatie en bijbehorend dilemma (her)kennen! Reacties zijn welkom
