In mijn kinderjaren speelden we thuis met enige regelmaat het beruchte Mens-erger-Je-Niet. Mijn grootmoeder van vaders zijde, die de zondag menigmaal bij ons thuis doorbracht, ontzag zich daarbij niet om zo vals als de nacht te spelen. Mijn jongste zusje, die als kind al een sterk rechtvaardigheidsgevoel kende, maar natuurlijk kansloos was tegenover oma, placht dan nog wel eens rood van woede en stampvoetend de speeltafel te verlaten. Het zijn flarden herinnering die ineens bij me bovenkwamen naar aanleiding van de kinderachtige manier waarop D.T. zijn verlies (niet) neemt. Maar wat fijn dat het zelfs hem niet lukt, de vrijheid van meningsuiting de nek om te draaien. Ik heb met een warm gevoel gekeken naar de presentatoren van Tv-zenders die de litanie aan leugens, valse aantijgingen en verdachtmakingen uit de mond van -toen nog- hun president resoluut onderbraken. En ik geniet dagelijks van alweer nieuwe cartoons en andere creatieve grappen, waarin een regeringsleider wordt uitgeluid die onfatsoen, leugenachtigheid en lompheid tot zijn handelsmerk maakte. Of Joe Biden aan alle verwachtingen kan beantwoorden, mogen we betwijfelen, al verdient hij beslist het voordeel van de twijfel. Maar in elk geval krijgen we stijl, fatsoen , correcte omgangsvormen en beschaafd taalgebruik terug! Is het heel ouderwets om ten minste die kenmerken te verwachten en verlangen van mensen die op enige wijze leiding geven in onze samenleving? In het Witte Huis en in Den Haag.
Comments