Trainspotting

Omdat de trein van Rotterdam-Alexander naar Utrecht zo vol was, dat ik er met mijn drie reisgenoten en vier tassen echt niet meer bij kon, lieten we deze – ten koste van een half uur wachten - aan ons voorbijgaan. Dat dat een uitstekende beslissing was, bleek enige minuten later. Mijn aandacht werd al enigszins getrokken door een toenemend aantal mannen van uiteenlopende leeftijd die met camera’s en statief het perron betraden. Even later werd het doel van hun aanwezigheid duidelijk. Twee prachtige oldtimers kwamen langs gedenderd, de tweede in een wolk van stoom die al van verre zichtbaar was. Ik wist niet hoe gauw ik mijn eigen multifunctionele speeltje tevoorschijn moest halen, en constateer met enige zelfvoldaanheid dat het nog niet eens zulke gekke plaatjes geworden zijn… De trein die ons een half uur later naar Utrecht bracht, was overigens even afgeladen als de vorige, ditmaal met een overtal aan Feyenoordsupporters die ook van ver buiten Rotterdam blijken te kunnen komen. Omringd door lege bierblikjes, maar in een opperbest humeur omdat FC Twente met lege handen naar huis gestuurd was. Mijn humeur bleef ook op peil, ik denk vanwege die mooie oude treinen. Het zal wel initiatief van een club hobbyisten geweest zijn, maar ik dacht: geen gek idee voor de NS om in deze tijd van malaise gefrustreerde en geïrriteerde reizigers op deze wijze wat positieve afleiding te bezorgen!