Afgelopen weken heb ik een aantal malen gekeken naar een uitvaart. Kijken naar een uitvaart, dat deden we tot 2020 alleen toen we als land, of zelfs als wereldbevolking, afscheid nam van beroemdheden. We keken massaal naar de uitvaart van prins Claus, van Nelson Mandela, van Lady Diana, van Jitschak Rabin. En dan keken we vooral naar alle aanwezige beroemdheden en hoe zij zich onder die omstandigheden hielden. Het was eigenlijk ook een beetje entertainment, al weet ik nog goed hoeveel oprecht verdriet we voelden over het – verwachte- overlijden van prins Claus en de -plotselinge- tragische dood van Diana.
Maar in de afgelopen tijd was ik dus enkele malen tegen wil en dank toeschouwer, waar ik anders beslist in kerk of zaal had gezeten. En achter je laptop gezeten ervaar je hoe het scherm ook beschermt. Je bent thuis achter je beeldscherm letterlijk en figuurlijk enigszins afgeschermd van de hevige emoties van de direct betrokkenen die daar met maximaal dertig bijeen zijn. Je kunt hen niet aanraken. Je hoort niet elke snik. Je krijgt niet elke blik in beeld. Kortom: ‘rouwkost’ wordt iets minder zwaar verteerbaar als men deze digitaal krijgt opgediend.
Dat gezegd hebbend, wil ik ook waardering uitspreken aan het adres van de vele techneuten, amateurs of beroeps, die er in deze afgelopen maanden bij allerlei uitvaartplechtigheden (en andere gelegenheden) voor gezorgd hebben, dat we op deze wijze toch betrokken konden zijn. Het viel me op, hoe discreet de mensen die de camera bedienen, hun werk verrichtten. Selectief. Sober. Het werd nergens reality-TV. Dat vond ik professioneel en lofwaardig! Uitvaart in beeld... Laat het behelpen zijn, het is mooi dat het mogelijk is!
