Ooit heeft iemand eens uitgerekend dat elk mens maar een paar handdrukken van pakweg Mark Rutte of Ronald Koeman afstaat. Iedereen heeft immers wel een collega, vriend of neef, die weer bevriend is met iemand die bij een ministerie werkt, of bij de KNVB, en die ooit eens op een receptie of symposium was, waar ook Rutte dan wel Ronald aanwezig was (zoiets dus, het blijkt eigenlijk best lastig uit te leggen…)
Wat ik wil zeggen is, dat wij mensen heel erg met elkaar verbonden zijn, veel meer dan we beseften. Let wel, ik schrijf hier de verleden tijdsvorm, want als we de laatste weken iets hebben geleerd, is het dit wel! Zo’n akelig virus houdt niet op bij Maas of Waal, het laat zich niet opsluiten. Het doet je met een schok beseffen dat niemand kan zeggen: ik heb met de rest niets te maken. We kunnen elkaar aansteken, zelfs waar we fysiek niet direct (meer) in elkaars nabijheid zijn! Het is een harde lesson learned. Maar er valt ook een positieve les uit te trekken: net zo aanstekelijk als dit kwaadaardige virus kan het virus van goedheid, mildheid, humor, gastvrijheid, empathie en zorgzaamheid zijn. Het is goed, in deze dagen alom te merken dat ook dit virus krachtig rondwaart.
Maar waar ik nou zo bang voor ben… dat zodra we corona de nek hebben omgedraaid, dat andere virus van ieder voor zich en jagen naar eigen belang en eigen genot weer de kop op steekt alsof het nooit weggeweest is. Hoe kunnen we de huidige weldadige golf van solidariteit en aandacht voor elkaar zeker stellen? Hoe voorkomen dat we elk weer in ons eigen hok kruipen? Ik weet het niet. Maar alle suggesties zijn welkom!
Comentarios