VIRUSVRIJ?

Weet u het nog? Hoe stil het op straat was, die eerste weken? Hoe we ineens opmerkzaam werden voor het zingen van de merel? Weet u nog hoe we elkaar omzichtig naderden, behoedzaam uitweken, elkaar ruimte boden, een glimlach en een groet uitwisselden? Weet u nog hoe we boodschappen gingen doen, liefst als het nog rustig was? Hoe we te volle gangpaden meden. Hoe we dankbaar met de boodschapjes terugkeerden naar ons veilige huis. Naar de legpuzzel, de boeken, de mooie TV-series, naar maaltijden die net iets royaler en uitgebreider waren dan anders. Weet u het nog? Het acht uur journaal, de dagelijkse cijfers, de ernstige gezichten van regeringsleden en zorgverleners, de beklemmende reportages bij ziekenhuizen?

Intussen is ons leven grotendeels genormaliseerd. Dat is fijn! Ik sport weer samen met mijn vrienden in de sporthal. Ik spreek weer mensen in groepsverband, met anderhalve meter tussenruimte, dat wel. In de trein doen we berustend ons mondkapje voor, maar verder lijkt corona snel geschiedenis te worden. Maar zou het werkelijk? Trouw, een van de rustigste stemmen in ons medialandschap, brengt vandaag een alarmerend verhaal over heropleving in al nagenoeg veilig geachte landen als Israël, ongekend hoge en stijgende besmettingsaantallen in Noord- en Zuid-Amerika, nieuwe brandhaarden op de Balkan.

Intussen posten complotdenkers onvermoeibaar hun berichtjes waarin ze dit alles als nep, list en bedrog afdoen. Ik kan daar weinig sympathie voor opbrengen. En een vergelijking tussen onze anderhalve meter samenleving en de dictatuur van een man met een snorretje in het Duitsland van twee generaties geleden zoals ik die vanmorgen op Facebook tegenkwam, vind ik niet alleen smakeloos, maar vooral ook ontzettend dom en kortzichtig.