Gaandeweg worden de beelden en berichten over de toestanden aan de Turks-Griekse grens en op de Griekse eilanden dermate schrijnend, dat je jezelf niet meer in de spiegel durft aan te kijken als je niet tenminste probeert iets te doen. Vanuit dat ongemak heb ik me maar aangemeld voor de Nacht van de Vluchteling. Niet omdat ik zo nodig mijn sportieve imago moet bewijzen, maar omdat je als individu nou eenmaal niet zoveel anders kan dan geld geven. En dit is een effectieve manier om geld bij elkaar te harken (u mag me nog altijd sponsoren, zie de website www.nachtvandevluchteling.nl) en aandacht te creëren voor de ongelofelijke ellende op drie uur vliegen, waar we als we niet oppassen, langzamerhand aan dreigen te wennen. Dat mag niet gebeuren en dat beginnen we ons Goddank steeds meer te realiseren! Deze week staken de eerste gemeenten in Nederland hun nek uit. Leiden, ooit zelf een stad onder vuur, Amsterdam, in alle eeuwen van onze geschiedenis een veilige haven voor vluchtelingen. Zojuist hoorde ik dat ook Utrecht zich gemeld heeft en ik ben ervan overtuigd dat mijn eigen stad, de oude vrijstad Culemborg en mijn geboortestad Rotterdam, die ooit zelf talrijke vluchtelingen kende na het bombardement van mei 1940, niet lang op zich zullen laten wachten. Zoals zo vaak komen de initiatieven niet van boven, maar van onderop. Nu maar hopen dat onze regering gevoelig wil zijn voor de stem van empathie en menselijkheid!
Commentaires