Het stroomde van de regen, die zondagavond waarop 11 Tsjechen korte metten maakten met 10 Nederlandse stervoetballers die helemaal de weg kwijt waren. Ik zag hoe mijn overbuurman, die een paar weken daarvoor zijn hele huis in oranje verpakt had, het noodweer trotseerde en resoluut alle vlaggetjes en leeuwen van zijn gevel verwijderde. Het had iets aandoenlijks.
Ik zag de Zwitsers – absolute underdog – de onverslaanbaar geachte titelfavoriet Frankrijk partij bieden en zowaar beloond worden voor hun niet aflatende inzet. En gisteravond keek ik het laatste kwartiertje van de verlenging Zweden-Oekraïne en juichte mee met de Oekraïners, immers het tweede vaderland van mijn oudste zoon.
Ja, voetbal is meer dan zomaar een spelletje. Je kunt er statements mee maken, bv. tegen homohaat of racisme. En het kan ontroeren. Bijvoorbeeld als de spelers, in een kring, de armen om elkaars schouder gehaakt, elkaar in een bijna religieus aandoend ritueel moed inspreken. Of als je bij momenten dat de emoties en spanning hoog oplopen, de knuffels en andere fysieke uitingen van kameraadschap ziet. Ook tussen tegenstanders, zoals de doelmannen van de beide partijen, samen naar dat ene doel op weg waarin ze om en om mogen proberen, de elfmetertrap te keren. Mooi ook te zien dat in deze sportieve kameraadschap ras en huidstint er niet toe doen. Helaas, oranje kleurt het voorlopig niet meer buiten. En ik ga de stem van Frank de Boer (en alle imitaties daarvan!) nog missen. Maar de regenboogkleuren van dit toernooi blijven me bij!
Comments